Փետրվարի 21-ը Մայրենի լեզվի միջազգային օր է հռչակվել ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի՝ 1999 թվականի նոյեմբերի 17-ի որոշմամբ: Չնայած իր ակունքներով այդ տոնը կապված է Պակիստանում բենգալերենի՝ պետական կարգավիճակ ստանալու համար մղված ազգային պայքարի հետ, այնուհանդերձ, 2000 թվականից, որպես Մայրենի լեզվի միջազգային օր, այն նշվում է աշխարհի շատ երկրներում (Հայաստանում՝ 2005 թվականից): Մայրենի լեզուն ոչ թե պարզապես սովորական խոսք է, այլ՝ ազգային ոգի, ինքնագիտակցություն, կենսակերպ: Մենք՝ հայերս, պարտավոր ենք անաղարտ պահել մեր Մայրենին և սրբագործել ու փառաբանել այն ոչ միայն փետրվարի 21-ին, Մաշտոցի ծննդյան օրը, Թարգմանչաց տոնին կամ Գրի, գիտելիքի ու դպրության օրը, այլ մշտապես: Հայկ Նահապետից սկսած՝ մեր յուրաքանչյուր ազգային ազատամարտ պայքար էր նաև Վասն Հայոց լեզվի: Այդպես էր Ավարայրում, Սարդարապատում, մեր օրերում՝ Արցախում: Եթե չլիներ մեր Մայրենի լեզուն՝ մենք չէինք ունենա Ծովից ծով Հայաստան, ինպես նաև՝ մեր այսօրվա Հայաստանի Հանրապետությունը: Ուրեմն՝ եկեք իբրև Սրբության Սրբոց պահենք ու փայփայենք մեր Հայերենը, վասնզի այն ոչ միայն մեր Մայրն է, այլև՝ մեր Զավակը, մեր՝ հոգևոր ու իրական ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ…
Հայոց լեզվին
/ Աղոթք/
Ընդ եղեգան փող ելած հուր ես դու,
Արդար Արեգակ, Բարի լուր ես դու,
Հավլունի թուր ես, Լայնալիճ աղեղ,
Անապակ գինի, Անպարան կանթեղ:
Դու Որդան կարմիր մեր բորբ արյունն ես,
Մեր քաջ բազուկը, ոգու ավյունն ես,
Դու՝ մեր ինքնության արթուն պահապան,
Մեր հույսի ակունք, հավատի տապան:
Ծուխ ես ծխանի ու Զվարթ տաճար,
Հավերժ կենդանի հրաշք ու հանճար,
Անսասան վեմ ես, անառիկ բարձունք,
Առավոտ լուսո, սրբազան մասունք:
Դու Ոսկեղենիկ բարբառ ես ու գիր,
Դրախտի պարտեզ, Ավետյաց երկիր,
Մեր՝ Կենաց ծառը, Ծննդոց գիրքը,
Ծովից ծով փռված մեր հայրենիքը:
Դու մեր աղոթքն ես, մեր աղն ու հացը,
Մեր լուծման կարոտ դարավոր հարցը,
Մեր շիտակ ուղին, պայծառ ապագան,
Անվախճան սերը, արքայից արքան:
Մինաս Պետրոսյան / Շահենց /