Թե պետք է գայիր տարերքի նմա՜ն,
Ու տարերքն այդ գազան իմ սի՜րտը լցվեր,
Ի՞նչու դու չեկար այն օրը-հեքիաթ,
Երբ ո՛չ քամի կա՜ր
Ո՛չ ձյո՜ւն, ոչ անձրև՜…
*
Երբ ոչի՛նչ չկա՛ - դա՛ էլ է տարերք՝
Տարերք ոչնչի՜ կամ դատարկության,
Բայց շատ է նման հեքիաթի մի խե՜նթ,
Որտեղ ո՛չ չար կա, ո՛չ բարի էակ:
*
Հիմա ձմե՜ռ է ու սա՜ռը քամին
Հյուսո՜ւմ է ձմռան ծամերը սառած,
Սիրելի՜ս, շուտով գարո՜ւն կլինի-
Կի՜րքը սիրո հետ չխառնե՜նք հանկարծ:
*
Չէ՞ որ տարե՜րք ենք հոգով ու մարմնով՝
Փոթորկվո՜ւմ ենք, հուզվո՜ւմ ամեն պահ,
Միգուցե իրո՜ք ի՜նչ-որ հրաշքով
Մարգարիտ գտնենք իմ տողերի տակ:
*
Մարգարիտը քե՜զ, իսկ ինձ թող մնա
Այն դատա՜րկ խեցին,
Որին բացել են քո նուրբ մատները,
Մե՜կ էլ օ՜րը այն, երբ հանդիպեցինք
Ես ու դու, քամի՜ն
Ձյո՜ւնն ու անձրև՜ը…