Ասո՜ւմ են, հե՜շտ է,
Շա՜տ հեշտ է սովորել ամե՜ն մի բանի՝
Դավաճանությա՜ն, կեղծիքի՜, դավի՜…
Բայց արդեն քանի՜ հազար դար է
Մարդն ունակ չեղավ
Սովորել ցավին…
Մարդուն վերից լա՜ց է տրվել՝
Արտասվելու հմտություն…
Լա՛ց եղիր մարդ,
Մա՜րդ արարած
Միայն դո՛ւ ես ի զորու
Սև գառների երթի նմա՜ն
Գիշերվա մեջ արցունքներդ թափելու-
Ցա՜վն արցունքով մեղմելու:
Ցավն ապրում է քո մեջ՝
Ուղղակի քնա՜ծ է կամ էլ մահացած,
Այդ դո՛ւ ես քո
Աղաչանքո՜վ,
Հառաչանքո՜վ,
Բողոքներո՜վ…
Փո՜րձ անում արթնացնե՜լ
Կամ հարություն տալ նրան:
Ու հետո երկա՜ր, երկա՜ր ժամանակ,
Կռացած նրա սնարի առաջ-
Փորձում քնեցե՜լ
Կամ խա՛չ բարձրացնել՝
Բազմակի անգամ կյա՜նք տալու համար:
Այդպես եղել է հավիտենաբար,
Այդպես կլինի՜
Քանի որ բնության մեջ
Ծառը դիմում է ծառի՜ն լեզվով տերևի,
Քարը քարին՝ լեզվով ցեմենտի,
Թռչունը թռչնին՝ լեզվով փետուրի
Գազանը գազանին՝ լեզվո՜վ բաժանման…
Ու միայն մա՜րդն է մարդու հետ խոսում
Լեզվով կործանման:
Ասո՜ւմ են հե՜շտ է,
Շա՜տ հեշտ է սովորել ամեն մի բանի՝
Մա՜րդ
Ե՞րբ կսովորես մարդու հետ խոսե՜լ
Իր լեզվով՝ ցավի՜…
