Վայրենությունը մենք, փաստորեն, թողեցինք ջունգլիներում...
Երջանկահիշատակ Հովհաննես Բարսեղյանը մի օր՝ դասի ժամանակ, իր կյանքից մի դեպք պատմեց.
-Ես ու ավագ ընկերս մասնագիտական տարաձայնություններ ունեինք, և նա մի անգամ ինձ դիտողություն արեց: Հաջորդ օրը ես նրան տեսա աստիճանների վրա ու չբարևեցի: Խեղճը քարացավ, նայեց ինձ զարմացած: Երևի մտածեց՝ վայրենի՜ եմ, ի՜նչ եմ...
Այս կարճ, ինքնախոստովանական պատմությունը երբեք դուրս չեկավ իմ ուղեղից: Նրա շքեղ դասերին խառնված այս համեմունքները մնացին պատգամի պես: Եվ այսօր այդ պատգամը փրկեց մի լավ ընկերություն:
Այսօր ես պարզապես վերցրի հեռախոսն ու զանգեցի ինձնից իբր խռոված ընկերուհուս, իսկ նա մի կարճ բառ ասաց.
-Գրկո՜ւմ եմ քեզ...
Վայրենությունը մենք, փաստորեն, թողեցինք ջունգլիներում...
Արմենուհի Դեմիրճյանի ֆեյսբուքյան գրառումից
