ԿԵՆՍԱԳՐԱԿԱՆ
1932 թ. օգօստոսի 9-ին Աշտարակում ծնվել է արձակագիր, հրապարակախոս Վարդգես Պետրոսյանը:
1954թ. ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետի ժուռնալիստիկայի բաժինը: 1954-55 թթ. աշխատել է Նոր Բայազետի (այժմ Կամո) շրջանային թերթում որպես պատասխանատու քարտուղար, 1955-57 թթ.՝ «Սովետական Հայաստան» օրաթերթում որպես գրական աշխատող, 1957-61 թթ. «Ավանգարդ» թերթում որպես պատասխանատու քարտուղար, ապա խմբագրի տեղակալ:
1961-66 թթ. եղել է «Պիոներ կանչ» թերթի խմբագիր, իսկ 1966-75-ին՝ «Գարուն» ամսագրի գլխավոր խմբագիրը: 1975 թ. մայիսից եղել է Հայաստանի գրողների միության վարչության քարտուղար:
1981թ.-ից ՀՍՍՀ Մինիստրների խորհրդին կից գրականուլյան և արվեստի գծով պետական մրցանակների հանձնաժողովի նախագահն է եղել:
Վ.Պետրոսյանը սկզբում հանդես է եկել որպես բանաստեղծ, հետո անցել է արձակի: Նրա առաջին բանաստեղծությունը տպագրվել է 1947-ին «Պիոներ Կանչ» -ում: Ռուսերեն լույս են տեսլ նրա «Մամա, ես արդեն մեծ եմ» (Մոսկվա, 1964), «Քաղաքի կիսաբաց լուսամուտները» (Մոսկվա 1973), «Դեղատուն «Անի» (Մոսկվա 1979, գրքի մեջ մտնում են «Վերջին ուսուցիչը» վիպակը և մի շարք պատմվածքներ), «Հատընտիր» (1982 թ. վիպակների և պատմվածքների ժողովածու) և ուրիշ գրքեր: Նրա ստեղծագործությունները թարգմանվել են լիտվերեն, լատիշերեն, անգլերեն, սերբո-խորվաթերեն, չեխերեն, վրացերեն և այլ լեզուներով:
1975-ին բեմադրվել են նրա «Ծանր է Հիպոկրատի գլխարկը» պիեսը, բեմականացվել են «Վերջին ուսուցիչը» (1979), «Հայկական էսքիզներ» (1980), «Ապրած և չապրած տարիներ» (1982) գործերը:
Երևանի Գ.Սունդուկյանի անվան թատրոնում 1985-ին բեմադրվել է նրա «Համր լեռան ճիչը» դրաման:
ՀՍՍՀ IX և X գումարումների և ՍՍՀՄ XI գումարման Գերագույն սովետի դեպուտատ է: Պարգևատրվել է Լենինի (1984), Հոկտեմբերյան հեղափոխության (1982) և «Պատվո նշան» շքանշաններով:
Մահացել է 1993 թվականին Երևանում:
