Կորացել է խեղճը իսպառ,
Իր շալակի ծանրությունից
Եվ մտովի, բախտահալած
Կյանքի հետ է կռիվ տալիս:
Մրմնջում է դառնակծու
Հուշերի մեջ եղերական
Եվ մրմունջը սուգ է դառնում
Եվ շուրթերն են դողում ցամաք:
Նրա ձայնը դողդոջ, կերկեր,
Արձագանքում է սարերում
Եվ ղողանջները աղեկեզ
Նրա հոգուց են արձակվում.
Ա՜խ, Տեր Աստված, ո՞ւր է մանչս,
Ի՞նչի համար ինձ փրկեցիր,
Չլսելով աղաչանքս-
Թուրքին տվիր խեղճ զավակիս:
Ո՞րն էր մեղքս, Տեր իմ Աստված,
Որ անկրակ խորովեցիր
Եվ հոգուս մեջ ցավահալած,
Անբուժ վերքեր հարուցեցիր:
Անսի՜րտ աշխարհ, զարհո՜ւր աշխարհ,
Արյունարբու ու ոխերիմ,
Իմ մանչուկին ինչո՞ւ տարար,
Ինչո՞ւ տվիր թուրք երախին...
Եվ տնքում է սիրտը տատի
Բութ ցավերից անագորույն,
Կակաչները սարի ճամփին
Արյան գետ են նրան թվում:
-Մա՜նչս, մա՜նչս, - ողբում է նա,
Եվ ցրտով է շուրջը լցվում,
Որդեկորույս մայրը պառավ
Անզոր ցավից է թառանչում...
...Հեռո՜ւ-հեռվում, զանգակատան
Ղողանջներն են ալեբախում,
Մի տարեց կին, շեղջը ուսած
Սարի ճամփով տուն է դառնում...
ԳԻՍԱՆԵ
