Վաղ առավոտ էր և քաղաքը նոր նոր էր արթնացնում քնից: Դուրս եկա մի փոքր զբոսնելու: Սիրում եմ պողոտան առավոտյան ժամերին, երբ շուրջս տիրող լռության մեջ լսելի են դառնում անգամ իմ քայլերը: Առավոտյան այստեղ միշտ լուռ է և հանգիստ:
Կհարցնեք, թե ինչ եմ անում այստեղ?: Դանդաղ քայլում եմ պողոտայով և քայլերս ինձ ուղղակի տանում են պողոտայի մի ծայրից մյուսը, վերեվ` հետո նորից ներքև՝ կարծես փորձում եմ հավաքել կարոտիս մասնիկները, որ միշտ հիշեցնում են քեզ: Երբ այստեղ եմ, հայացքս ամբոխի մեջ միշտ քեզ է փնտրում, և ինձ միշտ թվում է, որ նորից տեսնելու եմ քեզ: Աչքերս մի պահ փակում եմ և մի քանի վայրկանով նորից վերադառնում եմ անցյալ, տեսնում եմ թե ինչպես ես քո հպարտ կեցվածքով բարձրանում ավտոկայանատեղու աստիճաններով և, ինչպես միշտ, շտապելով, արագ-արագ քայլերով մոտենում ինձ:
Երբ կարոտն անտանելի է դառնում, քայլերս միշտ բերում են ինձ այստեղ: Եվ դու էլ կարծես միշտ սպասում ես ինձ, հեռվից նայում ես ինձ, ժպտում և նորից հեռանում:
