Մութը դարձ առնում, մտիկ է անում,
Չարքն աչքերով է ինձ մտապահում,
Մեկը շրջանցում, այլ մեկն է գալիս,
Գիշերվա մեջ էլ երրորդն է լալիս:
Ես խենթանալու այլ պատճառ չունեմ,
Բայց ահը սրտիս ո՞ր խոռում պահեմ,
Խելքս մաղվում է՝ հազար հարամի
Ինձ նշմարում են խորքում անձավի: