Ավերանոց է հոգիս տակավին,
Անձնավորված էր չարն իմ շավիղին,
Ում հարսանիքին եղա խաչքավոր,
Այս վերջին մահս ում էր հարկավոր:
Ամեն վերջ ունի իր ժամանակը,
Ներածելի է ցավի պարագան,
Հազվադեպ բան է, երբ եղանակը
Ոտքերս է ընկնում որպես պարաձայն:
Խանդաղատում եմ թառած շան շուքին,
Թեև մտքերս առ ոչինչ են, Տեր,
Կառեթ չտեսած՝ երկանիվ կառքին,
Սռնիավոր է առանցքս կրկին:
Սա պես աննկատ գուցե հեռանամ,
Օր առաջ գուցե, գուցե ծանրաքայլ,
Բան է, թե հանկարծ փոքր-ինչ թերանամ,
Քանդահար Չարեք մեկտեղ ենք զմայլ: