Գործդ է անմահ Թաթուլ Կրպեյան
 Թաթուլ Կրպեյան « Ազգիս գահին բազմեցին…Կարծեցեալ սրբերը այդ, Արեան անմեղ լճակի մէջ, Ուրախ խնջոյք սարքեցին: Իսկ ուր էին ազգերը մեծամեծ, Մի՞թէ համր էին ու անկար, Մեռնում էր մի ազգ բանաստեղծ, Եւ արդեօ՞ք փրկութեան ելք չկար…» `Մի տեսակ տարակուսանք էր նկատվում, երբ Թաթուլը Երևանից գնալիս ասում է. «Գիտեմ, որ Երևան այլևս չեմ գա, ինձ կբերեն…»: Եվ իրականում հերոսի միտքը հետագայում դարձավ իրականություն, 1991թ-ի ապրիլի 30-ին քաջի մահով ընկավ Թաթուլ Կրպեյանը ինչպես հայ մնացյալ հերոսները` նա նույնպես ստացավ հետմահու հերոսի կոչում: 1965թ.-ի ապրիլի 21-ին Հայաստանի Թալինի շրջանի Արեգ գյուղում ծնվեց Թաթուլը: Մանկուց հայրենասեր ու հայրենի հողը գնահատող Թաթուլը ձգտում էր ստանալու պատմաբանի կոչում: Պատմություն առարկան Թաթուլի համար մի մասնագիտություն էր, որով նա մանրամասնորեն ճանաչում էր իր հայրենիքի անցած ու չանցած ճանապարհը: Թաթուլը իր Տարրական և միջնակարգ կրթությունը ստացավ Թալինի Տեխնիկական դպրոցում, որն ավարտեց գերազանցությամբ: Առաջնային էր համարում բանակի ու զինվորի դերը, Խորհրդային միության բանակում ծառայելուց հետո ընդունվեց ԵՊՀ Պատմության ֆակուլտետ: Համալսարանի չորրորդ կուրսում Թաթուլը միացավ Հայկական ազատագրական շարժմանը: Ժամանակի սղության մեջ Թաթուլը չէր անտեսում ուսումը, այն եռակի անգամ կարևորում էր և այդ օրերին պատմություն էր դասավանդում Գետաշենի երկու դպրոցներում: Թաթուլը Լեռնային Ղարաբաղը Հայաստանի հետ վերամիավորելուն գաղափարի շուրջ էր պտտվում և անդամագրվեց «Միացում» կազմակերպությունում: Թաթուլն իր էությամբ խենթ էր, դա ապացուցում է նրա բանաստեղծական ջիղը, նրա խելառ տողերը, որոնցից մեկը ` « Գնամ լեռները թեւերս բացած, Մեծատառով մարդ, որն իր կյանքը չխնայեց ազգի համար, և ընկավ ռազմի դաշտում, մի մարդու մեջ այդքան հայրենասիրություն, սեփական հողը պաշտող, գնաց, ընկավ կռվի դաշտում, նա երբեք մտքի ծայրով անգամ չէր մտածում զիջելու մասին, միշտ պայքարում էր և անգամ ամենածանր ` անհույս պահին: 1990թ-ի սեպտեմբերին Թաթուլը մեկնեց Արցախ «ԼՂՀ», որտեղ վիճակը ծանր էր, վայրկյան առ վայրկյան վատանում էր: Իր իսկ հիմնած զինված խմբով 1990թ. սեպտեմբերից մինչև 1991թ-րը ղեկավարել է Գետաշենի ենթաշրջանի (Գետաշեն-Մարտունաշեն) ինքնապաշտպանությունը` ընդդեմ ադրբեջանական զինված ուժերի և ոստիկանական խմբավորումների: Բնականաբար Թաթուլի ղեկավարությունը գերազանցելի էր: Թաթուլն անդադար կրկնում էր. -Ինչո՞ւ եք վախենում մահից: Հողիս համար ես հենց հիմա և միշտ պատրաստ եմ մեռնելու: Հողի, ազգիս համար»: Ցավոք, այսօր մեզանում շատերը չեն նման հոգեբանությամբ: Շատերը փախուստի են դիմում սեփական հողը թողնելով ազատ իսկ թշնամու աչքը հողին: Երբ ամեն երկրորդը իր ներսում մի չնչին չափով գոնե Թաթուլ Կրպեյան լիներ, բոլորս կապրեինք խաղաղ ու հանդարտ, իմանալով, որ մեր ազգն ունի անգամ կենդանի հերոսներ: Թաթուլը կռվելուց և պատմություն ուսումնասիրելուց, մարդ էր մարդկային բոլոր հատկանիշներով, զինվոր ու ռազմագետ նաև գիտեր խոսել բանաստեղծի լեզվով, իր հայրենասիրություն հանրությանն ի ցույց էր դնում ազգագրական երգերով, « Որ հողի էութիւնը հասկանան:Որ բարի լինեն հողի պէս, Մշակող ձեռքերին հասկանան: Թող մայրական սրտի պէս Մաքուր լինեն, աննախանձ, Մանկանը գուրգուրել իմանան, Որ մանուկն էլ հողը սիրի, Որ իմանայ` մայրն իր առաջին Հողն է հայրենի հարազատ»: 1996թ. սեպտեմբերի 20-ին արժանացավ ՀՀ բարձրագույն՝ Ազգային հերոսի կոչման: Թաթուլը թաղված է հայրենի Արեգ գյուղում, որը հերոսի պատվին վերանվանվել է Թաթուլ: Գյուղում կանգնեցված է տուֆակերտ հուշարձան, որի ճարտարապետն է Տարիել Հակոբյանը:
|
