Սիրելի հայրենակիցներ, ձեզ եմ ուզում ներկայացնել մի իրական փաստ, որը շատ քիչ մարդու է հուզում: Արամ Ստեփանյան, 37 տարեկան, մի անհատականություն, ով գերի է հիվանդությանը: Երկու ամիս առաջ դուրս է եկել տանից և մինչ օրս չի վերադարցել: Արամ Ստեփանյանը հիվանդ է «սկռելոզով», նրա գործով «զբաղվում» է նաև ոստիկանությունը: Սակայն մինչ այսօր ոչ մի լուր և տեղեկություն չկա նրանից: Վերլուծելով այս ամենը.հասկանում եմ, որ միշտ էլ այդպես է...հարազատներից և մերձավորներից բացի ոչ ոքի չի հետաքրքրում կատարվածը և նույնիսկ ոստիկաությունը լիարժեք չի կատարում իրեն հասանելի առաջադրանքը: Զարմանում եմ...իրոք զարմանում եմ, թե ինչպես կարելի է աչք փակել այն ամենի վրա ինչ կատարվում է: Ինչպես կարելի է ոչինչ չանելով ուղղակի սպաստլ, երբ վտանգի մեջ է գտնվում մի մարդ, ով վտանգավոր է միջավայրի համար, ով չհասկանալով ինքն իրեն, կորցրած բանականությունը, ստիպում է հարազատներին տանջվել: Չէ որ նա էլ մեր պես անհատականություն է և նա ավելի շատ օգնության կարիք ունի, քան մենք: Ես չեմ անվանարկում կամ քննադատում որևէ մեկի աշխատանքը, պարզապես ուզում եմ, որ ամեն ինչ արդար և օրենքի սահմաններում լինի: Հոդվածը հեղինակ՝Օֆելյա Իսրայելյան
