Հոդվածներ

     «...դու չկաս...քեզ ես եմ ստեղծել. այդ ես եմ ինձ նամակներ գրել քո անունից. ես եմ ինքս ինձ հետ կռիվ տվել մարդկային անարդարության և անազնվության համար. ես եմ քո կողմից ծաղիկներ պատվիրել ինձ համար, հետո էլ դրանք դեն նետել, որովհետև ալերգիա ունեմ ծաղկափոշուց: Ես եմ ապտակել ինձ իմ սխալի համար: Ամեն օր` երեկոյան 7-ին մարզադաշտի մոտ քեզ սպասել, իմանալով որ չես գալու... որ չկաս... որ բոլորին պատմել եմ քո մասին... պատմել, թե որքան կատարյալ, որքան բարդ, որքան ներողամիտ և որքան... որքան իրական ես դու... որքան տխուր և մոռացված... որքան ինքնուրույն և անպաշտպան... որքան մենակ... և որքան իմն ես դու... իսկ դու չկաս...»
    
     Արփի Գրիգորյան