Փակվե՜լ է դուռս, փակվե՜լ է նորից,
Բայց սի՜րտս-
Սի՜րտս մնացել է բա՜ց…
…Լույսի փոխարեն դռան ճեղքերի՜ց
Ձա՜յնն է թափանցում Լռության:
Հիմա առավե՜լ քա՛ն թե երբևէ՜
Տհա՜ճ է մեղեդին Լռության,
Որը դռան տակ մայո՜ւմ է աղերս
Մո՜րը կորցրած գառնուկի նման:
Ու մինորները ուսերին բարձա՜ծ,
Փորձո՜ւմ է տե՛ղն իր գտնել իմ սրտում,
…Լռությունն ինչպես մոլեգին հավա՜տ
Դռան ճեղքերից սենյա՛կ է լցվում:
Ահավոր դարի արթուն այրորդո՜ւս
Ճնշո՛ւմ է
Լռությո՜ւն-Մենությո՜ւն տանդեմն անիծված՝
Ստիպված փակե՜լ եմ դո՜ւռ ու լուսամուտ,
Բայց սի՜րտս-
Սի՜րտս մնացել է բա՜ց…
Իրո՜ք սիրել եմ Լռության երգը,
Բայց միշտ լսե՜լ եմ «ինչ-որ մեկ» -ի հետ,
Սի՜րտս է եղել այդ «ինչ-որ մե՜կ» -ը
Որ մենությունից սսկվե՜լ է արդեն:
Իզուր մի՛ հուզվիր, խնայի՜ր քեզ սիրտ,
Անդա՜րձ հեռացել է մեր ջահելությունը,
Մեզ հյո՜ւր է արդեն պա՜րզ ու միամի՜տ
Նորի՜ն Մեծություն
Ծերությո՜ւնը…