Հոդվածներ

Անատեն տնկեցն
     Անմիջոց ծնկեց,
     Ոչ ու փուչ աշխարհ․
     Մենակ էր դարձյալ։
     Ողջ մեռելներին
     Մտքի մեջ թաղեց,
     Էն մեկելներին
     Հերթով տնտղեց։
     Ի լուր բոլորի
     Բացավայր գտավ․
     Որ չմոլորի,
     Նույնն է, թե հարյավ։
     Նառերի մարդկանց
     Փոխնիփոխ արեց,
     Խճողեց մի ցանց,
     Կամ ծուղակ լարեց։
     Նա այս ամենի
     Հայեցողն Էր մերկ,
     Թե ոչ ավելի,
     Եվ ուրեմն մեղկ։