Հոդվածներ

     Միջնարարի կինը սիրուն
     Բժժանքներ էր ջուրը նետում,
     Անկռինչ ու մունջ էր գերում,
     Բայց պատիվը չէր մրոտում։
     Ջրերի սույզ ձու՞կը խայտաց,
     Թե՞ թունդ ելա՝ կաց ու կամով,
     Չէ՞ որ համրի ափը խաչված
     Բևեռեցի դուրգամելով։
     Բովանդակ այս ասելիքի
     Տտիպ հա՞մն էր ախորժելի,
     Թե՞ կորչելի նոր ալիքի
     Թափը մնաց անշարժելի։
     Միջնարարի կինը չքնաղ
     Բժժանքներ էր ջուրը նետում,
     Անկռինչ էր մի աքաղաղ,
     Ու անունս չէր մրոտում։