Հոդվածներ

     Քարատակին հովը դիպավ,
     Նեղ մի կածան ձգվեց հեռու,
     Իմ սիրուհին ձորը իջավ
     Ոտնկայով անտես փերու։
     Առվի վրա կապել կամար`
     Աղեղնակն էր. լույսս բեկեց,
     Շողք ու շվաք դեռ ապշահար
     Ինձանից են երես թեքել։
     Շառափի մեջ ամեն ճաճանչ
     Հորդ է գալիս մինչ միջօրե,
     Անամոք եմ, թե՞ անճանաչ,
     Ժանգառքս կախ… Այս ի՞նչ դեր է։
     Գուցե վարդն իր փուշը թողեց,
     Որ նվազեմ հազար անգամ…
     Կին ու կածան ո՞վ սքողեց,
     Թեքատն ընկած ո՞ր կողմ անցան։