«Թե մարդու՝ իշխանության գլխին եղած ժամանակ կորովդ չի հերիքել դեմ բաներ գրես, ապա իշխանությունից գնալուց հետո էլ բարոյական իրավունք չունես գրելու նրա մասին վատ բաներ»:
Մասնակիորեն կարելիյա համաձայնել, բայց պետքա վերապահում կատարել որոշակի կոնկրետ դեպքերի ու իրավիճակների համար:
Ասենք, մարդը, ով գիդի, թե իրա ելույթի դեպքում ինչ վատ փորձություններ կարան սպասվեն ոչ միայն իրան, այլև՝ ընտանիքին, եթե մի կարևոր իշխանական հանցագործի հանցագործության մասին բարձրաձայնի, ապա ո՞նց կարա նա բերանը բացի՝ իրա ընտանիքի անվտանգությունից հելնելով ու դեմ բաներ խոսա կամ գրի... Եթե ոմանց համար նման հանգամանքը՝ ընտանիքի առկայությունը դեր ու նշանակություն չունի, ապա էդ իրանց անձնական որոշելիք գորձնա. թող խոսան: Վերջին հաշվով, ամեն մարդ ի՛նքնա որոշում երբ խոսա ու երբ՝ լռի: Տվյալ դեպքի համար մարդկանց լրիվ կարելի ու պետքա հասկանալ: Գործումա տարրական անձապաշտպանական կամ ընդհանուր՝ ինքնապաշտպանական գիտակցությունը: Այլապես, երբ այլևս չկա տվյալ անձի համար վտանգավոր, սպառնացող ուժ, ուրեմն այլևս չի կարելի նման բարոյական ստանդարտի մեջ դնել էդ անձանց, ինչը կնշանակի արդեն ուրիշ բան՝ լռեցնել հանցագործության մասին վկայությունները:
Անզգույշ, հապճեպ, միանշանակությամբ տառապող ձևակերպումներից պետքա խուսափել:
Հեղինակ՝ ՍՏԵՓԱՆ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Շվեդիա, Էնշոփինգ
17.06.2018
