Հոդվածներ

    
    
    

Ես շա՜տ լավ գիտեմ թե ինչ բան է դրախտը՝ դա բա՜րձր պարսպապատ մի կանաչ տարածք է, որտեղ ո՛չ ոք չկա, բայց բոլորն են երազում լինել այնտեղ:

Ես եղե՜լ եմ այնտեղ:

Ես փախե՜լ եմ այնտեղից:

Ինձ համարել են խելագար:

Ինձ համարել են ինքնասիրահարված:

Բայց դրանց ես ուշադրություն չեմ դարձնում…

    

Դրա՜խտ:

…Հրեցի՜, դուռը կիսաբաց էր:

Մի ձայն ասաց

- Ո՞ւմ ես ուզում:

Ես չգիտեի թե ո՞ւմ եմ ուզում, բայց լռելն անքաղաքավարի կլիներ:

- Չգիտե՜մ, - ասացի, - երազո՜ւմ էի և եկա:

- Անցիր ներս, աղքատ ազգականի նման կանգնած մի մնա, այստեղ ոչի՛նչ չկա, այստեղ ո՛չ ոք չկա, միայն ե՛ս եմ՝ Երևակայությունը:

- Բայց չեմ տեսնում քեզ, ինչո՞ւ:

- Կտեսնե՜ս, բայց մի խնդրա՜նք քեզ, անտանելի ծարավ եմ, գտի՛ր և ջուր բեր ինձ, խնդրո՜ւմ եմ, այնժամ էլ կտեսնես, միա՜յն թե արագ:

    

Երկար ման եկա դրախտի անծայրածիր դաշտերով մինչ հեռվից տեսա մի խրճիթանման բան:

Կարմիր պատերով, կարմիր տանիքով, կարմիր լուսամուտներով:

Թակեցի դուռը ու դուռը բացվելուց հետո տեսա մի չքնաղ արարածի:

Կիսամերկ էր, երկար մազերով, սևաչյա, բուրում էր ինչպես կբուրեր ամենամաքուր երազանքը ու մոռացա թե ինչի համար էի եկել:

Երկար խոսեցինք…

Դե Աստված ինձ տվել է համոզելու ձիրք ու այնպիսի բառապաշար, որ անշեղորեն խոսքը տարա սիրո ուղղությամբ ու հենց այդ օրն էլ նրա հորից խնդրեցի նրա ձեռքը:

    

Ապրեցինք ուղիղ տասներեք տարի:

Ունեցանք երկու զավակ:

Օրերից մի օր էլ մահացավ նրա հայրը և ամբողջ ունեցվածքը անցավ ինձ:

Դրախտում հե՜շտ է ապրելը, հավատացեք ինձ:

    

Դրախտային մի սովորական հիանալի օր էր երբ գետակի ջրերը սկսեցին բարձրանալ ու տակով անել ամեն ինչ:

Ես հիշեցի ջրհեղեղի պատմությունը:

Մի երեխայիս ուսերիս դրած, մյուսի ձեռքը բռնած փորձեցի փախչել դրախտից, բայց ալիքները խանգարում էին, կինս էլ մի կողմից էր օգնության կանչում:

Ուսերիցս երեխան բղավեց ու ընկավ, անկախ ինձնից բաց թողեցի մյուսի ձեռքը ու փորձեցի հասնել երեխային:

Երկուսին էլ դրախտի ալիքները տարան անհայտ ուղղությամբ:

Մի կերպ հասա կնոջս, սեղմեցի գրկիս ու փորձեցի դուրս գալ այդ խելահեղ վիճակից, բայց դրախտում ամեն ինչ չի որ կատարյալ է ու ալիքները կնոջս կուլ տվեցին, իսկ ինձ շպրտեցին հեռու - հեռու մի ցամաք:

    

Թրջված ու կուչ եկած այդ հողի դրախտային մի փոքրիկ կանաչ հողակտորի վրա անիծում էի դրախտ հնարողին, երբ ուսիս զգացի մի ձեռք:

    

- Ո՞ւր ես կորել, կես ժամ է սպասում եմ ջրին, ծարավից մեռա, բա դու խի՞ղճ ունես:

    

Ես շատ լավ գիտեմ թե ինչ բան է դրախտը:

Ես եղել եմ այնտեղ:

Ես փախել եմ այնտեղից:

Ինձ համարել են խելագար:

Ես տեսե՜լ եմ Երևակայությանը, զգացե՛լ նրա դա՜ռը համը…

    

Բայց դրանց ես ուշադրություն չեմ դարձնում…