Հոդվածներ

    
    
    

Երկիր մոլորակում ամե՜ն ինչ էլ կա,

Եվ զարմանալու ոչի՜նչ էլ չկա,

Բայց ես ուզում եմ խոսել մի թռչնի մասին,

Որը Ո՛տք չունի,

Երկիր չի՛ իջնում,

Միայն թռչո՜ւմ է ու իրականո՜ւմ կա:

    

Սավառնո՜ւմ է միայն ամպերին մոտիկ,

Լողանում արևի լույսով,

Քնում լուսնի վրա,

Վերևի՛ց է նայում բոլորին

Ու նրա նման գեղեցիկ

Ո՛չ մի բան չկա՜:

    

Իրո՜ք գեղեցիկն է-

Խոսքե՜ր չեմ գտնում,

Ջե՜րմ է, ցանկալի՝ հաճույքի նման,

Երես առա՜ծ է, մի՜ քիչ կամակոր՝

Բանականության կոկորդը սեղմած:

    

Երկիր իջնում է հատուկ պահերին,

Երբ մոտենում է ժա՜մը իր մահվան,

Ծալո՜ւմ է թևերն իր ու վերջին անգա՜մ

Նայում ամպերի՜ն

Ու…ընկնո՜ւմ է ցած:

    

Նրա անունը ո՛չ ոք չգիտի՝

Մեկ «Երազա՜նք» են ասում,

Մեկ՝ «Հրեշտակի աչք»,

    

Անձնագրում գրված է «Երազի թռչուն»,

Իսկ մահվան վայրը՝

«Երկիր ց’պահանջ» …