Հոդվածներ

Աշունը երկնեց մի Գարո՜ւն

Ու չհասկացվե՜ց

Ձմեռն ո՞ւր կորավ-

Ասացին մի ցնդած պոետ «անանուն»

Ջնջե՜լ է Ձմեռը

Սխալ բառի նման…

Փայլեցին պոետի աչքերը անփայլ,

Զույգ արեգակներ վառվեցի՜ն,

Վե՜ր ճախրեց

Ցավի՜ն, մորմոքի՜ն հաղթած,

Անո՜ւնն իր գրեց լեռան ծերպերին:

Գարունը եկա՜վ հալոցքը սրտում,

Ջնջե՜ց «անանուն» պոետի գիրը,

Հազար ձևերից անմահանալու

Պոետն ընտրել էր ամենահի՜նը…

Ջնջե՜լ էր կյանքի բոլոր ձմեռները,

Էլ ոչի՜նչ չկար հիշելու…

Այդպես են խենթանում պոետները՝

Գարունը սրտո՜ւմ-

Իրենք անանուն…