Քրիստոսը սիրում էր, որովհետեւ ուժեղ էր. նա սիրում էր, որովհետեւ:
սիրելու եւ ներելու չափ հզօր էր:
Նրա անձնական կեանքը պիտ դառնայ Եկեղեցուն ուղեցոյց:
Նրա մահւան խորհուրդը - հերոսական զոհաբերութիւն:
Նա զոհաբերեց, որովհետեւ գաղափարի հերոս էր:
Միայն արին, քաջը, միայն հերոսը կարող է զոհաբերել:
Անընդունակ է թոյլը ինչպէս սիրոյ, նոյնպէս եւ զոհաբերութեան:
Մի ժողովուրդ, որն ընդունակ չէ այս երկու առաքինութեան -
դիպւածների կը պարտի իր գոյութիւնը:
Քրիստոնեան նա' չէ, ով քրիստոնէական վարդապետութեան տա-
րերքը սխալ է հասկացել, ընկել նախապաշարումների ցանցի մէջ եւ
տկարացել կորչելու աստիճան, այլ նա, ում մէջ մի քիչ քրիստոսութիւն
կայ - մի կայծ ամենահզօր աստւածամարդու հոգուց:
Նա ամենակարողն էր, ամենահզօր - մենք առնւազն կարող եւ հզօր
պիտի լինինք, որպէսզի կարողանանք սիրել եւ զոհաբերել:
Սխալւել, չարաչար սխալւել է մեր Եկեղեցին՝ «տնանկ» ների եւ
«սնանկ» ների բարոյականութիւն քարոզելով:
(Նժդեհ, ՀԱՏԸՆՏԻՐ, 2006, էջ 66)