ՆԱՀԱՊԵՏ ՔՈՒՉԱԿ, Հայրեններ
22:27, շաբաթ, 09 դեկտեմբերի, 2017 թ.
Էրնեկ ես անո´ր կու տամ, որ առեր իւր եարն է փախեր, Ոնց որ ըզկամուրջն անցեր, ջուրն ելեր, զկամուրջն է տարեր. Ձընիկ - եղեմնիկ եկեր, զոտվընուն հետքն է կորուսեր. Առեր, ի պաղչան մըտեր, ցորեկով զդընչիկն է պագեր: 2. Քանի դու ինձի էիր, նայ կանաչ ու ցօղն ի վրայ. Երբ դու որ յիսնէն ելար, ձիւն երեկ` եղեմն ի վըրայ. Թէ այլվ´ի ի յի´ս դառնաս ու կենաս խելացդ ի վըրայ. Երթամ, բարկ արե´ւ լինամ, գամ, կանգնիմ կամարիդ վըրայ: Լոյս ծագեմ ի քո վըրայ, որ սաստի´կ ձիւնըն վերայ: 3. Ուր էիր, ուսկի՞ց եկար, քան զամէն ծաղիկ դու պայծառ. Եկիր ւ´ի հոգիս մըտար, չես ի տար պահիկ մի դադար. Սըրտիս մէջն ի ժուռ եկար, ւ´ելնելու ճարա´կ չի գըտար. Զարկիր ի գըլխուս վերայ, ւ´աչերուս ի վար թափեցար: 4. Այս աստընվորիս վերայ երկու բան ողորմ ու լալի. Մէկ` որ սիրոյ տէ´ր լինի, Մէկ` որ գա´յ ըրողն ու տանի: Մեռածըն գէմ չէ´ լալի, որ ունի զիւր խոցն ալանի. Եկէ´ք, զողորմուկս տեսէք, ոչ մեռած է, ոչ կենդանի 5. Աչերդ է ծովէն առած, եւ ուներդ է ի թուխ ամպէն. Այդ քո պատկերքդ սուրաթըդ ի վարդին կարմիր տերեւէն. Ուր որ դու կանգնած լինիս, չէ պատեհ վառեն մոմեղէն. Ծոցուդ լոյսըն դուրս ծագէ, գէմ ելնէ մեռելն ի հողէն: 6. Սո´ւտ է, որ կ´ասեն, եղբա´րք, թ´ընտանի կաքաւ չի լինի. Մէկիկ մ´ես երէկ տեսայ, - ւ´երնեկ է զիր տէրն որ ունի. Իր օնքն էր ղալամով քաշած, ւ´իր բերանըն շաքարով ի լի. Զմեռելն այլ ի գիրկն առնու, ի ծոցուն հանէ կենդանի: 7. Լուսի´ն, պարծենաս, ասես. Լուս կու տամ ես աստընվորիս: Ահա´ հողեղէն լուսին ի գըրկիս´ւ երեսն երեսիս. Թէ չես աւատալ այս գերուս, յե´տ տանեմ ըզփէշ կապայիս, Վախեմ` սիրոյ տէր լինիս, լուս պակա´ս տաս աստընվորիս: 8. Ի՞նչ անեմ, կամ ի՞նչ լինամ, յո´ւր տեսնում աղւոր, նայ սիրեմ, Թէ զյաւիտենից պատճառն եմ ուսել, ես երթամ, ասեմ, Զաղէկըն այլ գիրկս առնեմ, ւ´աստուծոյ երթամ, ցըցընեմ, - Զաղէկըն դո´ւ ստեղծեցիր, ինձ յէ՞ր մեղք դընես, թէ սիրեմ: 9. Լուսինն ի սարէն փըրթաւ, ի´նքն ու իւր աստըղըն ի հիտրաց. Զաղուորն ի գիրկըս առի, պագ առի երկուքս ի հիտրաց. Ըստեղծողն իր բերնովն ասաց. Մի´ թողուր զատ եարդ ի ձեռաց. Հընցկուն պէլըման աղուոր չե´մ ստեղծեր երկուքն ի հիտրաց: 10. Հընցեղ եմ ի քո սիրուդ, որ տըղեկըն ծիծ չէ կերել. Մարիկըն վաղուց մեռել, ու տըղեկն որբուկ մընացել: Ջուր տուր իմ ծարաւ լերդիս, քո սիրուդ ի տապն եմ ընկել. Խօսէ´, որ առնում իխրար, ես յետի նէֆէսս եմ եկել: 11. Ես ան հաւերուն էի, որ գետինըն կուտ չուտէի. Թըռչ´ի երկընօքն երթ´ի, թէ սիրոյ ակնատ չընկնէի. Ակնատն ի ծովուն միջին` էր լարած ‘ւ ես չգիտէի. Ամէն հաւ ոտօքն ընկնէր, ես ոտօքս ու թեւս աւելի: 12. Ա´յ, գընա´, չի պիտիս դուն ինձ, լուկ պեզա´ր իմ սիրտս ի քենէ. Զերայ խոցեցիր դուն զիս, լուկ վերցաւ սիրտըս ի քենէ. Թէ գան ու զքեզ ջուր ասեն, կամ ջըրին ճարակն ի քենէ´, - Տարեկ մի ծառուած կենամ, չի խըմե´մ կաթիկ մ´ի քենէ: 13. Երբ որ ես պըզտիկ էի, կանչեին ինձ ոսկի տըղայ. Մեծցա, սիրու տէր եղայ, երեսիս գոյնըն կու գընայ. - Մանկտի՜ք, ձեր արեւն ասեմ, որ սիրուն` քարըն չի դիմնայ. Սիրուն` քար ւ’երկաթ պիտի, պողպատէ դըռնակն ի վերայ: 14. Այդ քո ստեղծողիդ համար, երբ քայլես, զուներդ մի´ շարժեր. Այդ քո աչերուդ խընճերն` շատ մարդու աիւն է խըմեր. Խօշ եա´ր, արեւուդ համար, որբուկ եմ, զիս մի´ լացըներ. Տըղայ եմ, չեմ ի կենար, զիս ի քո կրակըդ մի´ ձըգեր: 15. Ես աչք ու դու լոյս, հոգի, առանց լո´յս` աչքըն խաւարի. Ես ձուկ ու դու ջուր, հոգի, առանց ջո´ւր` ձուկըն մեռանի. Երբ զձուկն ի ջրէն հանեն ւ’ի այլ ջուր ձըգեն, նայ ապրի, Երբ զիս ի քենէ զատեն, քան զմեռնելն այլ ճար չի լինի: 16 Հանցգուն եմ ի քո սիրուդ, զինչ ամպերըն կ’առնեն շառափ. Զայդ երկիրն ամէն գիտէ, սիրօյ տէր եմ հետ քեզ խարապ. Այս իմ նենգաւոր աչերս չի կենար մէկ պահ մի պարապ. Կուլայ, զօրն ըզքե´զ կ’ուզէ, չի´առներ այլ մարդու տօլապ: 17. Կօզա´լ, մի´ հագնիր կապուտ, մի´խաղար ու տար թեւերուդ. Մի´ գար ւ’ի դըռնովն անցիր, մի´ ճօճար, կօզա´լ, արեւո~ւդ. քո հարն ալ շատ վարձկ արեր, շատ կարմունճ կապեր գետերուն. Դուն ալ մէկ վարձկունք մ´արա, պագ մը տուր դընչիդ մօտերուն: 18. Կարմի´ր ճերմակ երես, ա՜մ քանի՞ դու զիս պիտ էրես. Քանի որ մէջիս նըստիս, ուներովդ հետ ինձ զըրուցես. Կոճկեկդ այլ արձակ այնես, ու ճերմա´կ ծոցըդ ցըցընես. Կու վախեմ` թողուս, ելլես, ու ծոցէդ մահրում մընամ ես: 19. Ի՞նչ անեմ, կամ ի՞նչ լինիմ, տէր չունիմ, որ գայ զիս ձենէ. Ո´չ ունիմ համբերութիւն, որ լըռեմ սահաթ մի քենէ. Հանցեղ եմ ի քո սիրուդ, զինչ ամառ ծաղիկն ի ջըրէ. Խեղճըն ի յերկինք ի վեր պաղատէր թք կաթ մի կաթէր: 20. Իմ սիրտս ի քո վառ սիրուդ` զէտ աշնան ղազէլ կու դողայ. Արտսունք ի յերեսս ի վէր` զէտ գարնան անձրեւ կու ցօղայ. Հոգիս ի յիսնէ ելաւ, մէկ մի քո ծոցոյդ ճար արա. Ծոցիկս է ծոցիդ սովոր, այլ ընդ ո՞ր երթայ, մեկ ասա´: 21. Պաղչայ մի տընկեր եմ ես, թ’ի՞նչ աղէկ մորճեր կայի ի ներս. Սընուցի ւ’ի հասք բերի, խըլեցին զայն, ու կուլամ ես. Զէտ մանկակորուստ կաքաւ` ի լեռներեն ի շուրջ կուգամ ես. Լըսեր եմ` ակնա´տ ունիս, բեր լարէ´, գամ ընկնիմ ի ներս: 22. Երթա´մ, չի կենա´մ ի հոս, ուր երթամ, հոն ա´լ չի կենամ. Երթամ քանց Հոռոմն ի վար, վըտարի´մ, այլ իսկի չի գամ. Թէ գան զիմ տեղըն ասեն, նայ, հեռու եմ, ա´յլ հեռանամ. Թէ գան ու զքո տեղն ասեն, նայ, զինճիլն եմ, կըտրեմ ու գամ: 23. Ե´ւ, ե´կ դու ի քո տանէն, զինչ ելնէ արեւն ի մօրէն, Ծագէ լոյս ի քո ծոցէդ, զինչ գարնան կայծակն ի յամխէն. Շատ երէց ու աբեղայ իջուցեր քո սէրն ի բեմէն. զիս այլ սիրու տէր արիր, ու հանիր իմ հօրն ի տանէն: 24. Դեղնել եմ խընկիդ նըման, գունատել եմ զէտ ըզզաֆրան. Չի գիտեմ` քո սէ՞րդ արել. թէ՞ եկել է օրս ի մահուան: Ասցին, թէ դու դեղ ունիս, տուր ինձի, որ կենդանամ. Թէ չէ` կու մեռնիմ, գընամ, գան ասեն քեզ մարդասպան: 25. իտես, որ դուն պարծեցար, թէ` «Ճերմա´կ ծոցըս քեզ ծառայ», Յետև փոշման եղար. խըրատն ո՞վ երետ` մեկ ասա: Ինձ խիփն ու ղուսայ կու գայ` քո ծոցուդ ա´յլ մարդ տիրանայ, Պագնէ զիմ պագած տեղիքն, լուկ դընէ զերեսն ի վերայ: 26. Թուխ աչք եւ ունքեր ունիս, լայն ճակատ ու կարմիր երես. Այդ ճերմակդ որ դուն ունիս, ըզշամամ ծըծերդ որ ի ներս, Մեռնիս, այլ անդին երթաս, զայդ ճերմակ ծոցիկդ ի՞նչ անես, Զամէնըն որդե´րն ուտեն, - դու է՞ր զիս մահրում կու պահես: 27. Ելայ, ես ի քեզ եկի, քեզ յիսնէ կարօտ գիտէի. ալըս քեզ դիժար թըվաց, - ես ի յիմ միտքս անդիճեցի: Մի´ լար, մի´ տըրտում կենար. մի´ հաշվիլ զօրըս քեզ տարի. Ան ոտքն որ ի հոս իբեր, նա կարէ, որ ա´յլվայ տանի: 28. Քնաի~ ու քանի~ ասեմ. «Զիմ եարին կապան կարեցէք. Արեւն իւր երե´սք արէք, զլուսընկան աստառ ձեւեցեք. Թուխ ամպն այլ բամպակ արէք ւ’ի ծաւեն դերձան քաշեցէք. Աստղերն այլ կոճակ արէք, զիս ի ներս ողկիկ շարեցէք»: 29. Բանիկ մի ղալատ արի, որ զօձո´ւն ձագըն սիրեցի. Խիստ վըստահութիւն արի, որ օձուն դո´րըն գընացի. Ձագուն մայրն ի դուրս երեկ, զիս խայթեց, և նըստայ լացի: Արժա´ն եմ ես այս լացիս, - ո՞վ եղեր օձուն սիրելի: 30. Զաշխարհս ես ի ժուռ եկի, ա´յ հոգեկ, որ այլ չի մընաց. Ասցի, թէ գըտնում հանց եար, ա´յ հոգեկ, որ այլ չէ սիրած: Եկի հանց եարի մ’առի, որ սիրած է’վ այլւ’ի թողած. Զի՞նչ շահ է իմ շատ դատիլս, երբ այլոց ի ծոց ես պառկած: 31. Այ իմ մարգարտէ շարոց, որ յոտից մատանց հուր ու բոց. Կըրակն ըզքո մարն երէ, որ տարաւ, երետ զքեզ այլոց. Դատ ու դատաստան պիտէր ի Հռոմանց տունըն ւ'ի Հայոց, Երթի, դատաստան կանգնի, չըթողի զքեզ այլ մարդու ծոց 32. Ով որ ճերմակ ծոց ունի, թող կապոյտ շապիկ հագընի. Կոճակն այլ արձակ թողու, ով տեսնու` սըրտիկն արունի. Երթամ աղաչեմ զաստուած, լեղակին հունտըն հատանի. Ո'չ նա այլ կապոյտ հագնի, ո'չ մանկան սիրտըն արունի:
|
Հավանել
1
Չհավանել
0
35825 | 0 | 1 | 0