Հոդվածներ

    
    

Քունքիս զարկի պես համաչա՜փ

Մեկ մոտենո՜ւմ եմ քեզ, մե՛կ էլ հեռանում,

Փաստորեն ստացվում է մի կարճ Ճանապարհ,

Որը ո՛չ մի կերպ չե՛մ հաղթահարում:

    

*

Կյանքը դահի՜ճ է, ստիպո՜ւմ է սողալ,

Դո՜ւրս գալ իր կացնի հարվածի տակից,

Բայց ես ո՜տք ունեմ, չգիտե՜մ սողալ

Եվ ամե՜ն նյարդով կախված եմ կյանքից:

    

Կյանք-դահիճ խնդրո՜ւմ եմ դիմակդ հանի՛ր,

Ուզո՜ւմ եմ աչքերդ տեսնել,

Ինչո՞ւ է դիմակդ մի տեսակ կարմիր-

Ինձ թվո՜ւմ էր որ պե՛տք է սև լիներ:

    

Ձեռքիս մի ճաքած գա՜վ է հայտնվել,

Հոգուս մածուցի՜կ, թո՜ւնդ գինով լցված,

Արդեն սկսել եմ կարմիրը ատել-

Իմ երազների արյունով հարբած:

    

Քունքիս զարկի պես դողո՜ւմ են ձեռքերս,

Մեկ մոտենո՜ւմ եմ, մե՛կ էլ հեռանում,

Կյա՜նք, քո կացնի տակ սիրե՜լ եմ, սիրո՜ւմ եմ,

Բայց ձուլված եմ մնում դատարկում:

*

Ների՜ր ընթերցող, հարբե՜լ եմ մի քիչ՝

Սեփական հոգուս ծո՜ւծքն եմ կուլ տվել,

Մի դա՜ռը լերդուկ է, որ իմ կոկորդից

Չե՛մ կարողանում

Ո՛չ մի կերպ հանել