Օսմանյան կայսրությունում հայությանը կեղեքող հայ ցեցերը դաժան հարստահարմամբ ոչնչով չեն զիջել քրդերին ու թուրքերին: 1702 թվականին Վանի հայերը՝ թվով 500 հոգի, ներխուժում են իրենց ռես Թոխմախ Միրաքի այգին՝ պահանջելով հատուցում իրենցից կողոպտվածի դիմաց:
Իր ազգակիցներին մեծ նեղություններ պատճառած այս ռեսը թաքնվում է այգու հավաբնում, բայց նրան այնտեղից դուրս են հանում, ոտներից պարան են կապում և այնքան են գետնի վրա քարշ տալիս, որ մեռնում է: Զայրացած ամբոխը կեղեքչի դիակը նետում է քաղաքի դարպասի մոտ:
Ժողովրդական զայրույթի այս բռնկումից փորձում է օգտվել Վանի Մուստաֆա փաշան: Նա սպանել է տալիս տեղացի նշանավոր հայ վաճառական Ջանգյուլին (փաշայի կարծիքով սա է եղել Միրաքի սպանության դրդիչը) ու հայերից տուգանք է ստանում: Բայց վախենալով, թե հայերը կարող են գանգատ ուղարկել Էրզրումում նստող վերադաս փաշային, նրանցից գրավոր խոստովանություն է պահանջում առ այն, որ Ջանգյուլին իրենց ցանկությամբ են սպանել: Հայերը ոչ միայն ընդդիմանում են այս պահանջին, այլև կողպում են իրենց խանութները և բողոքի մեծ ցույց են կազմակերպում: Ցուցարարները՝ մոտ 1500 մարդ, Վանից ճանապարհվում են Էրզրում, որպեսզի այնտեղից էլ Կոստանդնուպոլիս գնան՝ իրենց գանգատը սուլթանին հասցնելու համար: Վանի փաշան անմիջապես զորախումբ է ուղարկում բողոքավորների այս մեծ խմբի հետևից և խնդրում-աղաչում է հետ դառնալ:
Հենց միայն այս փաստը ցույց է տալիս, որ հայերը Թուրքիայում շատ իրավազուրկ չեն եղել:
