Հոդվածներ

     Ընկերքներդ նվազում են,
     Քեզ են հանում իրենց սրտից,
     Գետերի պես, որ վազում են,
     Փախուստ տալով ափ ևարտից։
     Ծովերի մեջ ողջը մեկ է,
     Երկինքն է մեկ ձուլված ափին,
     Մութուկեսի կինը մերկ է
     Եվ զարկում է ծնծղա-դափին։
     Երգ երգոցդ խոյանքի գիր,
     Դարակազմիկ և անխարդախ,
     Չնչին բա՞ն է․ է՜․ թող, անցիր,
     Դեպի լույսը, լույսը խաղաղ։