Հոդվածներ

     Սրտիցդ ընկա, ու՞մ աջում եմ,
     Արոսի պես խամ աճում եմ,
     Կցան տալով բառերս իրար,
     Ողջը մրուր՝ հին թասում եմ։
     Խոսքս, ընկել հազար բերան,
     Աչքիս փուշն էր չոփ ու գերան,
     Մտքերիս մեջ մտացրիվ
     Ներանձնացա՝ սույզ և լրիվ։
     Այս փախուստս դեպի գիշեր
     Ազդարարեց մի լրաբեր,
     Քեզ նմանին ինչու՞ հուշել,
     Որ անճարիս մահն էր հիշել։