* * *
Ու հարբո՜ւմ են Պոետները,
Երբ որ կյա՜նքն է ծերանում,
Երբ որ կյանքը մանրանո՜ւմ է`
Փշուրների՜ բաժանվում…
Ու հարբո՜ւմ են Պոետները-
Ծերությանը հավատում,
Դե՛մ են տալիս գլուխները-
Ո՛չ թե գլուխ խոնարհում…
Ու հարբո՜ւմ են Պոետները՝
Պայծառ խնջույքից զո՜ւտ պոետական,
Երբ անձրևից հղի ամպի ջո՜ւրն է գնում
Ու արարվո՜ւմ է
Մի Նո՜ր,
Մի Նոր բան…