ՔԱՌՅԱԿՆԵՐ Քանի՜ ձեռքից եմ վառվել, Վառվել ու հուր եմ դառել, Հուր եմ դառել, լույս տվել, Լույս տալով եմ սպառվել: * * * Ինչքա՜ն ցավ եմ տեսել ես, Նենգ ու դավ եմ տեսել ես, Տարել, ներել ու սիրել, Վատը` լավ եմ տեսել ես: * * * Երազումս մի մաքի Մոտս եկավ հարցմունքի. -Աստված պահի քո որդին, Ոն՞ց էր համը իմ ձագի… * * * Մնացել է բերդը մեզ, Հաղթանակի երթը մեզ. Անց են կացել` ով կային. Հիմի կգա հերթը մեզ: * * * Հոգիս` տանը հաստատվել, Տիեզերքն է ողջ պատել. Տիեզերքի տերն եմ ես, Ո՞վ է արդյոք նկատել: 1917 ————————————————————————- * * * Ո՜նց է ժպտում իմ հոգին Չարին, բարուն, ամենքին. Լույս է տալիս ողջ կյանքիս Ու էն ճամփիս անմեկին: * * * Ի՜նչ ես թռչում, խև-դև սի՛րտ, Հազար բանի ետև, սի՛րտ, Ես ո՞նց հասնեմ հազար տեղ Քեզ պես թափով, թե՛թև սիրտ: * * * Լինե՜ր հեռու մի անկյուն, Լինե՜ր մանկան արդար քուն, Երազի մեջ երջանիկ, Հաշտ ու խաղաղ մարդկություն: * * * Մի հավք զարկի ես մի օր. Թռա՜վ, գնաց վիրավոր: Թռչում է միշտ իմ մտքում Թևը արնոտ ու մոլոր: * * * Երկու շիրիմ իրար կից, Հավերժական լուռ գրկից, Թախծում են պաղ ու խորհում Թե` ի՜նչ տարան աշխարհքից: * * * Ո՞վ է ձեռքով անում, ո՞վ, Հեռվից անթիվ ձեռքերով. -Ջա՜ն, հայրենի անտառներ, Դուք եք կանչում ինձ ձեր քով: * * * Աշնան ամպին ու զամպին, Մոլոր նստած իմ ճմբին, Լոռու հանդում մի արտույտ Նայում է միշտ իմ ճամփին: * * * Բերանն արնոտ Մարդակերը էն անբան Հազար դարում հազիվ դառավ Մարդասպան. Ձեռքերն արնոտ գնում է նա դեռ կամկար, Ու հեռու է մինչև Մարդը իր ճամփան: 1918
|