Աստվա~ծ ազատի այսպիսի բախտից
Եվ այս դրախտի'ց,
Որն ի~նձ է տրվե'լ...
Երբ ե'ս եմ սիրում`
Փխրո~ւն եմ այնքան,
Թո~ւլ,
Անօգնակա~ն,
Սակայն` երջանի~կ...
Երբ ի~նձ են սիրում,
(Եվ ես չե~մ սիրում) -
Անտարբե~ր եմ ա'յն ծառի բնի պես,
Որին փարվում է բաղե~ղը կանաչ.
Բի'րտ, այն ժայռի պես,
Որի մոտ ծովը կուզեր... մերկանա~լ.
Սա~ռը, -
Որմի պես այն եկեղեցու,
Որը համբուրո'ւմ,
Որի մոտ մո~մ են վառում մեր կանայք.
Եվ ուժե'ղ, -
Դժբա'խտ այն մարդու նման,
Որը սիրվո'ւմ է,
Սակայն... չի~ սիրում:
Ուժե'ղ ու դժբա'խտ,
Հզո'ր ու ... դժգո'հ,
Քե՜զ եմ կարկառել ձեռքերըս ահա,
Սիրո Աստվա'ծըդ ամանակարող,
Ո~ւժ տուր հզորիս
Եվ տուր քաջությո'ւն,
Այս... թույլ աղջկան ասել` «Չե~մ սիրում...» .
Ասել մի~ անգամ,
Գոնե մի~ անգամ,
Երբ, - քանի~ տարի, -
Քանի~ անգամ եմ այս նույն շուրթերով –
Ստե՞լ...
Ո'չ, ինչո՞ւ, -
Անզո~ր լինելով հերքել` «չե~մ սիրում» ,
Հեգել` «Սիրո~ւմ եմ...»
Ո~ւժ տուր հզորիս.
Բայց ինչպե~ս, ինչպե~ս,
Երբ իմ մի հատիկ
Ջերմ շշունջից ու խոսքի'ց սերում,
Շողն` այս քնքշանքից թացվա~ծ աչքրից,
Դողն` այս բերկրանքից բացվա~ծ շուրթերի
Եվ լցվա~ծ սրտի,
Որ տրոփում է միայն ի~նձ համար,
Որ տրոփում է միայն ի~մ սիրուց,
Ի'մ, որ ... չե~մ սիրում...
Ո~ւժ տուր հզորիս.
Բայց ինչպե~ս, ինչպե~ս,
Երբ իմ մի հատիկ
Ջերմ շշունջից ու խոսքի'ց է սերում,
Շողն` այս քնքշանքից թացվա~ծ աչքերի,
Դողն` այս բերկրանքից բացվա~ծ շուրթերի
Եվ լցվա~ծ սրտի,
Որ տրոփում է միայն ի~նձ համար,
Որ տրոփում է միայն ի~մ սիրուց,
Ի'մ, որ... չե~մ սիրում...
Ո~ւժ տուր, որ ասեմ և կա'մք...
Սակայն ո՞վ,
Ո՞վ կարող է, սի'րտ,
Տրորե~լ ոտքով կոկո` նն այս բացվող,
Ջարդե~լ նորատունկ այս շի~վը դալար,
Ցեխով փզկե~լ այս կարակչող առո'ւն, -
Որ չկարկաչի~ գուցե էլ բնավ,
Որ գուցե բնավ էլ ծաղիկ չտա~,
Եվ էլ չխշշա~ կանաչ բացատում...
Տե'ս, վազո~ւմ է նա թևերը բացած,
Եվ սիրուց հարբած ինձ մո'տ է սուրում,
Գալի~ս է էլի...
(Ինչո՞ւ ես լռել
Ասա` «Չե'մ սիրում» ...)
Եվ, ի~նչ որ ուներ,
Եվ, ի~նչ որ ունի,
Ի~նչ որ կունենա, -
Իր բախտի ու իր կյանքի հետ միակ
Ինձ զո~հ է բերում...
Ո~ւժ տուր, լսո՞ւմ ես,
Սիրո Աստվա'ծըդ ամենակարող,
Գեթ ա'յս երեկո ասել` «Չե~մ սիրում» ,
Որ չկրկնվի
Նրա տենչա'նքն ու
Իմ տանջա'նքն էլի..
«-Եկա՞ր, միա~կըս,
Եկա՞ր, սիրելի~ս...»
