Հոդվածներ

     Վիհը նետվածը ծանր հառաչեց,
     Ձայն տալու նման ունկովը ընկավ,
     Քաջքերից սակայն մեկին ճանաչեց,
     Մեզնից լավերից, որ առաջ անցավ։
     Եվ թափուր գահը անտերունչ մնաց.
     Արքունի դուռը կրնկին բաց էր,
     Ո՞ւմ գանգն էր մատնում հայացքը մթնած,
     Որ երիզորդի լայնքով կհածեր։
     Սողունի նման, հաչան քածի պես,
     Երախի թույնը որ դուրս է թքում…
     Քանի հավատիդ քուղերը կապես,
     Ճակատիդ գիրը ուրիշն է թեքում։