Գինու Համբույրը
00:17, չորեքշաբթի, 26 հուլիսի, 2017 թ.
 Նրա սպիտակ դեմքը էլ ավելի լուսավոր էր, քանզի հագին իմ սպիտակ վերնաշապիկն էր, որի ձախ թևը ծալած էր, իսկ ընդհանուր երկարությունը ճիշտ շրջազգեստի չափ էր։Հասակիցս ելնելով գրեթե բոլոր աղջիկների հագին, այն կնայվեր նույն կերպ, բայց այնպես ինչպես նա էր շողու՜մ...Դա տեսնել էր պետք... Անշուշտ եթերից և բարդ առօրյայից հետո այն իդիալական տեսք չուներ, բայց իր կիսամերկ մարմնի հետ համադրվելով, դիտվում էր անթերի։ Մազերը հավաքված էր կողքի, իսկ այսպես կոչված սանրվածքը պահում էր աշխատասենյակիս անվանական գրիչը, որն հետո թղթին պիտի հանձներ ժամեր առաջ կատարվածը։ Ձայնասկավառակը դեռ պտտում էր անմահական մեղեդին և թավջութակի ամեն մի լարին դիպչելով, աննկարագրելի շունչ էր հաղորդում իրականությանը։ Կարմիր գինի, կաթնային շոկոլադ, վանիլային թխվածք ու կանացի օծանելիք...Այս բոլոր բաղադրիչները ընդհանուր համադրությունը տարբեր մտքեր էր արթնացնում։ Նրան ոսկեգույն վարսերը, որոնք արևի պես շողում և լուսավորում էին օրը, համադրվել էին գրիչիս հետ և նրա մտքով անգամ չէր անցնի թե ինչ գրիչ է նա վերցրել և ինչ նպատակով է օգտագործում։ Խոստովանում եմ, որ այդպիսի վերաբերմունքի նա՝գրիչս, դեռ չէր արժանացել։Չէ որ դա սովորական գրենական պիտույք չէ...Գիտե՞ր արդյոք նա, որ արդեն քանի-քանի տարի, այն անփոփոխ մնալով, հարստացնում է անձնական գրականությունս, իսկ երգերը...երգե՜րը, որի համար նա պարզապես խելագարվում է ևս նրա «ձեռքի» գործն են։ Պահից անմահացած ես անզոր էի խոսել, անգամ եթե կարողանայի, ոչ մի բառ չէի կարող արտասանել, քանզի արբած էի տեսիլքից, որն անշուշտ իրական էր։ Ժամացույցի վարկյանների վազքը լսելի դարձավ, իսկ սուրճի բույրն, որն կանչում էր խոհանոցից, ստիպեց, որ մի փոքր վեր նստեմ անկողնումս։ Նա ժպտաց և ճեղքելով սենյակի լույսը, անցավ խոհանոց, իսկ ես բացեցի օրագիրս և սկսեցի նշումներ անել։ Սիում եմ գրիչի և թղթի համադրությունը, սիրում եմ սպիտակ մակերեսը, որի վրա հայտնվում են խզբզանքներ, որոնք մեծ հաշվով միայն ես եկ կարողանում վերծանել։ Սիրում եմ բառերով նկարել իրականությունը և օգտագործելով բառային բոլոր գույները, հնարավորինս վառ ներկայացնել կատարվածը։ Երեք րոպե անց նա վերադարձավ, իր հետ բերելով իմ սիրելի սառը նարնջի հյութը, առանց սառույցի։ «Հեսա եթերի ես գնալու, սառույց պետք չի...Բա, որ ձայնիդ մի բան եղավ, ի՞նչ ենք անելու» -կես կատակ կես լուրջ իրեն բնորոշ ձևով արտասանեց նա, իսկ ես չհասկանալով թե, որտեղից նա գիտի, որ ես տանել չեմ կարողանում սառույցը, վերցրեցի իր ձեռքերի ջերմությունից գոլորշիացած բաժակը, և երեսին նայելով կում արեցի։ «Հուսամ չես թույնի ինձ» - շարունակեցի ես, իսկ նա հակադարձեց, ասելով, որ ես այդպես էլ չվստահեցի ոչ ոքի։ Հորդորեցի, որ չնեղանա, քանզի տեսակս է այդպիսին, կասկածամիտ, վատատես, փնթփնթան...Ի՞նչ արած, սա է, բան անել չեմ կարող... Նա կես քայլ անելով բռնեց ձեռքիցս, և բաժակը մատներիցս չանջատելով մոտեցրեց նկարած շուրթերին և կում արեց։ -Փաստորեն ընկերովի մահը հարսանիք է...Շարունակեցի ես, իսկ նա ժպտալով վերցրեց սեղանի վրայի գունավոր կոնֆետներից մեկը և ասաց, որ չգիտես ինչու, ես այդ կոնֆետին եմ նման։ Կոնֆետն էլ կոնֆետ լինի՞... Նուշով գունավոր կոնֆետ, որ տարոսիկների մեջ են դնում...Դե դուք հասկացաք որոնց հետ եմ... Պահը կոտրեց հեռախոսային զանգը...Պատասխանեցի... Այնուհետև պարզ դարձավ, որ պետք է շտապեմ...Ձայնագրություն կա... - Առանց քեզ գործը գլուխ չի գա, չէ՞, - դժգոհեց նա, իսկ ես արդեն անկողնումս նստած, ասացի, որ աշխատանքը նման է գեղեցիկ կնոջ՝ նա սպասել չի սիրում... Նա խոստովանեց, որ ես բացառիկ եմ...Անշուշտ լավ զգցի ինձ ու վեր կացա...Լոգարանում գտնվելուս րոպեներին նա հասցրեց կարգի հրավիրել անկողինը, շորերը, սեղանը մի խոսքով այն ամենը, ինչ կարգի հրավիրելու կարիք ուներ։ Անշուշտ ես, ով վերջին 2 տարին միայնակ է ապրում, շատ հավաքված և մաքրություն սիրող մեկն եմ, բայց այն ինչ ես տեսա, հասկացա, որ ոչ....Տան օջախը կինն է... Առանց կնոջ օրը լուսավոր չի կարող լինել, իսկ հեղինակը չի կարող շարադրել իր միտքը։ Հարցրեցի, թե որ կոստյումը հագնեմ...Առանց հապաղելու ասաց, որ անկասկած սևը, որն նա արդեն հանել էր պահարանից և պատրաստ դրել աթոռի վրա։ Հիշեցի մեր լավ օպերատոր Ռոբերտի խոսքերը... -Է՜խ Ռաֆ ջան...քեզ կնոջ ձեռքա պետք... Հայելու մեջ նայելով ժպտացի, իսկ նա՝ով իմ կես բոյին է, հայտնվեց դիմացս և ձգվեց դեպի օձիքս և կապեց մուգ կարմիր փողկապը... Շեշտելով, որ հիմա արդեն եթերային տեսք ունեմ, ասաց, որ այ հիմա կարող եմ տանից դուրս գալ։ Բա՜...Այ այսպիսի բան է կինը։ Նա հայտնվում է անսպասելի, ներխուժում է քո շրջապատ, գլուխ, մեքենա, աշխատավայր, տուն և անկողին....իսկ հետո արդեն քո տանը սկսում է քեզ ասել, թե ինչ անես և ինչպես դուրս կամ ներս անես... Դուրս եկա...Ձեռքիս կոստյումը, եթերից հետ առօրյա հագուստը ձեռքիս....Սովորության համաձայն նայեցի աջ, որտեղ սարի լանջին երևում է ՀՈԼԻՎՈՒԴ գրառումը և ժպտալով նստեցի մեքենաս։ Հիշեցի, որ ընդմիջմանս համար նախատեսված բանանը չեմ վերցրել։ Ա՜խ ...Եվայի ցեղը խելքա թողո՞ւմ.... Ուզում էի իջնել մեքենայից, երբ դարձյալ զանգեց հեռախոսս...Նա էր... ասաց, որ հագուստնի հետ մի հատ բանան է դրել, որ այտեղի զիբիլներից չառնեմ չուտեմ..Ասաց, որ ինձ խնայեմ ու քիչ նեռվայնանամ։ Այդ ժամանակ հասկացա...Կինը վերցնում է տղամարդու մտածողության և մտավոր ծանրաբեռնվածության մի մասը և սկսում է մտածել տղամարդու փոխարեն։ Այլ կերպ ասած նա թեթեևացնում է մեր մտավոր ծանրաբեռնվածությունը։ Շարժվեցի տեղիցս և ճանապարհ բռնեցի դեպի հեռուստատեսություն։ Ճանապարհին դարձյալ զանգեց....Ասաց, որ գանլու է, բայց տունը ոտքից գլուխ հավաքելուց և ողջ փոշիները վերցնելուց հետո միայն։ Ասաց, որ ես երջանիկ մարդ եմ...Թե ինչու՞ նա դա ասաց չգիտեմ, բայց ցավում եմ, որ նրան չհարցրեցի, թե արդյո՞ք երջանիկ է նա...Բնավորություն է... Աշխատանքից հետո եկա տուն... Բացեցի տանս դուռը, հանեցի ժամացույցը, կոշիկներս...թուլացրեցի փողկապը...Միացրեցի Մաեստրո Մանսուրյանին...Լցրեցի մեկ բաժակ գինի....Պահը անմահացավ....Ցավոք մեր կյանքի լավագույն ակնթարթները հնարավոր չի լինում կրկնել։ Ամենը հիշվում է գնահատվում է այն ժամանակ, երբ եզակի օրինակով է պատահել։ Մենք հիշում ենք առաջին դասարնը, առաջին ուսուցչուհուն, վերջին դասարանը, առաջին քննությունը, ընդունելությունը, առաջին սերը, առաջին համբույրը, առաջին հաղթանակը, առաջին պարտությունը, մենք միշտ հիշում ենք դեպքեր որոնք տեղի են ունեցել անցյալում և գիտակցում ենք, որ այլևս երբեք չեն կրկնվի..Ինչպես օրինակ երեկվա օրը...Միգուցե մենք ցանկանանք կրկնել այն, բայց երբեք չենք կարողանա ամբողջովին վերարտադրել նախորդ պահը, այնպես որ մեզ մնում է միայն հիշել և փակելով աչքերը, արբել բերկրանքից։ Ա՜խ որքան անիմաստ արարած է տղամարդը, առանց կնոջ...Կանայք միշտ ոգեշնչում են տղամարդկանց մեծ գործերի, սակայն միշտ խանգարում են դրանք իկատար ածել։ Դա է ողջ կյանքի պայքարը։ Ռաֆայել Մնացականյանի անձնական օրագրից MR © Ժ-24։43 13/փետրվար/ուրբաթ 2016թ ԱՄՆ Հոլլիվուդ Սանտա Մոնիկա |
Հավանել
0
Չհավանել
0
5304 | 0 | 0 | 0
