* * *
Կա՛նգ առ Ժամանակ,
Գոնե մե՜կ վայրկյան դուրս եկ
Ուղեծրից,
Ուզում եմ քեզ լքել կա՛մ
Դու լքիր ինձ…
Կնճռոտ դեմքդ արդեն տհաճ է,
Ոտնաթաթերիդ մի կերպ ծվարած
Անցա՛ծն անցա՜ծ է,
Հուշերդ դա՜ռը…
Ու ցավ է դառնում իմ ցանկացած բառը…
… Դավաճա՜ն, անտարբեր Ժամանակի հետ
Ո՛չ բարեկամ եմ եղել ու
Ո՛չ էլ ընկեր…
Տարել եմ նրա կոկետությունը,
Նրա հումորով հիացել,
Տաքացրե՜լ եմ, գուրգուրել,
Իմ մաքուր արցունքով լողացրել…
Հիմա վրեժ է լուծում
Ժամանակն ինձնից,
իր թունոտ հայացքով սաղարթվում է դեմքիս…
Մե՛կ վազում է արագ
Ծեր աչքերիս առաջ,
Մե՛կ կանգնում է սրտիս՝ նվագելով հառաչ…
Փաթաթվում է վզիս
Պառավ կույսի նման,
Տեսնես ի՞նչ է ուզում, չե՛մ հասկանում նրան…
Չեմ էլ ուզում հիմա,
Որ գործադուլ անի,
Թող հեռանա գնա, միգուցե հանդարտվի…
Գարշապարը չգտա՜,
Պարտվեցի՛ տմարդի
(Ո՞վ է տեսել ինչ որ մեկը - ժամանակին հաղթի…)
Դավաճա՜ն, անտարբե՜ր Ժամանակի հետ,
Ո՛չ բարեկամ եմ ու
Ո՛չ էլ ընկեր…
- Կանգ առ Ժամանակ
Ժամանակն է արդեն…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
