Հրդեհվում է գիշերը հրացոլքում կայծակի,
Փլուզվում է անձրևից սիրակորույս լուսնկան,
Փշրվում է մթության մութ պատկերը երկնքի,
Ու շրջում է ամենուր մի մոլորված ուրվական:
Ոսկե վարսերը փռած մութ անտառի փեշերին,
Կարկաչում է առվակը ու թավալվում խոտերին,
Պաղ լուսնկան ամպերի մուժն անում է ցաքուցիր,
Մթության մեջ քանդելով գաղտնիքները անտառի:
Առավոտս հայտնվեց քո գրկի մեջ տիրական,
Ու փոթորկվեց երկինքը, անապատվեց հավատքս,
Հեկեկում էր լույսի սերը արցունքներով իրական,
Հին հուշերիս անձավում լուռ փլուզվեց պատրանքս: