Խնդրում ենք սպասել...

Հոդվածներ

ԻԳՆԱՏ ՄԱՄՅԱՆ

Armenak Avetisyan
Հեղինակ`
Armenak Avetisyan
21:36, կիրակի, 23 հուլիսի, 2017 թ.
ԻԳՆԱՏ ՄԱՄՅԱՆ
    
    

Հ Ա Յ Ը

Քրիստոնյա երկրի գմբեթների վրա
     Զրնգում են խաչերն աղետալի ճիչով.
     Բիբլիական լույսը աչքերի մեջ վառած`
     Ո՞ւր է գնում հայը
     Ալեկոծված դարի տագնապների միջով:

Ո՞ւր է գնում հայը.
     Դեմը՝ դավեր ու ոխ,
     Սև չարության ամպն է դեմքին շնչում,
     Կաղկանձում են շուրջը կրքեր ասպատակող
     Ու ձորերից լուսնի շնագայլն է հաչում:

Նրա հայրենիքը դաժանորեն ճեղքվեց,
     Նրա հույսը ճչաց կործանումի ցավով,
     Եվ անգղեր թռան վայրի խավարներից‘
     Ծվատելու նրա հավատն աղետավոր…

Սակայն իր հին երկրի ահեղ արհավիրքից
     Այն քաջի պես, որին… չեն սպասում արդեն,
     Արյունոտված ծնկով նա բարձրացավ կրկին
     Ու իր ճշմարտությամբ կանգնեց աշխարհի դեմ:

Հա՛յը…
     Մեկն իր սերն է պարզում կարեկցանքով,
     Մեկն իր հացն է կիսում տվայտումով հոգու,
     Բայց քո ճշմարտությամբ ու քո տառապանքով
     Միայնա՛կ ես դու, հա՛յ, ամբողջ տիեզերքում…

… Խռիվ հորիզոնում—
     Թշնամություն ու մաղձ,
     Գահավիժող կուռքեր, խոշտանգվողի ցասում.
     Ո՞ւր է գնում՝ ցավը ատամներով սեղմած,
     Անվերջ կորուստների պատարագը ներսում:

Հայը՝ գրի մշակ,
     Քարի պատգամախոս,
     Միշտ իր երկնավորի խոհակիցը հլու—
     Ո՞ւր է գնում այսպես վիրավոր ու ըմբոստ
     Ու պատմության համար այսպես վրիժառու:

Ի՞նչ էր ուզում հայը.
     Հղել նրանց հոգուն
     Խաչված արդարության տառապանքը վերին,
     Սակայն ո՞վ էր նրա ցավին արձագանքում,
     Ո՞վ էր լսում ձայնը նրա մորմոքների:

Նրանց հայացքներում — օտարության փշեր,
     Նրանց հոգիներում—նիրհող անդորրություն,
     Մեկն ավազում թաղած իր ոսկին էր հիշել,
     Մեկն՝ իր ապարանքը թաքուն լեռնահովտում…

… Եվ գնում է հայը —
     Չհասկացվա՛ծ, մենա՛կ,
     Օ՛, մի մռայլոտվեք շշուկներով մթին,
     Նա ոխ չունի քո դեմ, անապատի զավակ,
     Նա քո թշնամին չէ, տափաստանի որդի:

Նրա տանջանքի մեջ —
     Արյունոտված խաչեր,
     Նրա հողմոտ կրծքին — տրոփյուններ վերքի,
     Նա չի խնդրում հույսի կարեկցական կանչեր.
     Նա չի փնտրում ուրիշ դրախտային երկիր:

Հայը պիտի գնա՛ մրրիկների միջով,
     Հայը պիտի հասնի՛ այն խորքերը խորին,
     Որտեղ դարեր առաջ վայրենական ճիչով
     Թաղեցին իր բախտի նշխարն արևային:

Ու կտեսնենք մի օր—
     Գագաթներին Մասյաց,
     Ուր ելնում էր մի նոր արեգնացյալ կացին,
     Մեր հավատն է հառնել՝ աշխարհներին պարզած
     Հայոց ճշմարտության մարգարտացոլ խեցին:

Առաջխաղացնել այս նյութը
Նյութը հրապարակվել է Մամուլի խոսնակի շրջանակներում:
Գրանցվի՛ր և հրապարակի՛ր քո հոդվածները:
Հավանել
1
Չհավանել
0
3393 | 0 | 0
Facebook