Այս դատարկ թասի պռունկն եմ մաշում,
Ասես, խանդավառ՝ մաղձը շարմաղում,
Արմունկներով եմ հենվում աշխարհին,
Թասում որոնում ինձ պես անճարին։
Դեպի վեր ձգվող շառավիղ և ցոլք
Մատնանշում եմ կես ճանապարհին,
Փոխադրական միջոցս անոտք
Չափ է հաղարդում այս գաղափարին։
Պանդոկից մինչ խարխլիկ տունս
Անվերջության նույն նշանն է ցուցիչ,
Կաղկանձի սովոր ակնավեր շունս
Ինչ գիտի, որն է ցավիս հարուցիչ։
Դատարկամեջի թասում անպռունկ
Էլ լող չեն տալիս բազե և կռունկ․․․