Փչովի բան է օդապարիկը,
Ինքը իրենով բան չի որոշում,
Քանի հողին է, ծաղրի ալիքը
Տիրոջ պարտքերն է կրկին նորոգում։
Անկրելի է, երբ որ եթերը
Շոշափելով ես մի կերպ հասկանում,
Որ քաղաքատան պզտիկ պետերը
Շահելուց ետքն են գանգիդ հարկանում։
Այսքանից հետո թիկունքդ է երեր
Եվ բութ մի ցավ է սրտառջքդ ընկել,
Նկուն խաղում ես անհաջող դերեր,
Երբ անտարբեր են դրկից և ընկեր։
Քառորդ դար հետո ճամփեքդ ավեր,
Քար քարի վրա դու էլ չես դրել,
Քո բաժին մեղքը ոչ մեկն է քավել,
Ոչ էլ վերջինը, ով սա է գրել։
Հավասարակշիռ պիտի բարձրանաս,
Միզափամփուշտիդ քարերը վկա,
Ցավից, նույն բանն է, երբ էլ կռանաս,
Ամոթին, մեկ է, բալասան չկա․․․
