Հին Հռոմը միջերկրածովյան ավազանի հզորագույն տերություն է դառնում Կարթագենի մեծ զորավար ու Հռոմի ոխերիմ թշնամի Հաննիբալին ջախջախելուց հետո միայն: Հաննիբալը թեպետ հենց Ապենինյան թերակղզում տեղի ունեցած մի քանի ճակատամարտերում հաղթել էր հռոմեացիներին, բայց հռոմեացու ոգին, այնուամենայնիվ, չէր կարողացել կոտրել: Հռոմը կարողացել էր նոր զորահավաք կատարել և թշնամու դեմ նոր լեգեոններ էր հանել՝ բարոյական ու զորավարական բարձր արժանիքներ ունեցող Կվինտուս Ֆաբիուս Մաքսիմուսի հրամանատարությամբ:
Ցանկանալով բանակի ու ժողովրդի աչքում հեղինակազրկել Ֆաբիուսին ու դրանող իսկ թուլացնել բանակի մարտունակությունը, Հաննիբալը հրամայում է գրաված տարածքներում ամայացնել բոլոր դաշտերը, այրել բոլոր ցանքսերը՝ բացառությամբ այն հողերի, որոնք պատկանելիս են եղել Ֆաբիուսին: Ի պատասխան Հաննիբալի այդ քայլի՝ Ֆաբիուսն իր բոլոր տիրույթները հասարակության տրամադրության տակ է դնում, և ոգու վեհության, անընչաքաղցության մասին վկայող այդ դրսևորմամբ հասնում է նրան, որ քաղաքացիները կասկածի տակ չեն առնում նրա բարեխղճությունն ու պարկեշտությունը, վստահում են նրան ու նրա առաջնորդությամբ խիզախորեն մարտի մեջ են մտնում: Շնորհիվ այս զորավարի ընտրած ճիշտ ռազմավարության՝ հռոմեացիները, պարտիզանական պատերազմ մղելով, այնքան են մաշում ու թուլացնում Հաննիբալի հզոր բանակը, որ նա, ի վերջո, պարտվում է: