Հույզերս արձակեմ` տեղատարափ է,
Ասես սուր ծայրով հոգիս են բզում,
Անունակ այսպես, խելքս առած է,
Անմիտ և ընդհատ կապերս եմ խզում։
Ինքս ինձանից արտահոսում եմ,
Ծանծաղուտներում չքանում իսպառ,
Բանավոր, սակայն մենախոսում եմ,
Թե մեկն էլ չկար, որ վրաս սգար։
Ես լուսնի մարդ եմ, գիշերվա տենոր,
Հեռվից է միայն առկայծս սիրուն,
Ականջդ կանչի, իմաստուն Թագոր…
Տարածական են կապերս բոլոր։