Մի պահ թվաց Սերն անցնո՜ւմ է,
Վատ հուշի պես
մոռացվո՜ւմ,
Թվաց լույսը մահանո՜ւմ է
Ու փոշու հետ խառնվում:
Ի՞նչ տխուր է օրը դարձել՝
Գիշե՜ր, աստղե՜ր ու
Լուսի՜ն,
Կարծես մի մե՜ծ ցավի հասել
Ու…լռո՜ւմ ենք միասին:
Թվո՜ւմ է թե վերջացել են
Խոսքերն իրար ասելու,
Ու բառերը շարա՜ն-շարա՜ն
Խցանվե՜լ են
Սիրտ սնուցող երակում:
Արի՜ խոսենք մե՛կ այլ լեզվով,
Բայց չլռե՜նք սրտի պես,
Կամ, լա՜ց լինենք ծիծաղելով,
Ո՛չ դո՜ւ տխրես,
Ո՛չ էլ ե՛ս…
Քունն ալարկո՜տ ու ծուլորեն
Հաստատո՛ւմ է մոռացում,
Սակա՜յն,
Ո՛չ ես խոսել գիտեմ,
Ո՛չ էլ խոսել գիտես դու: