Ստացվել է այնպես,
Որ քերականություն է մեր կյանքը դարձել:
Կյանքի շաղկապված էջերն իրարից
Տարանջատելու-զտելու համար
Ստիպված դնում ենք
Կե՜տ…գի՜ծ…ստորակե՜տ:
Ու այդ գծերո՜վ,
Ստորակետներո՜վ
Փորձում ենք ներկան հատել անցյալից-
Դատարկվո՜ւմ ենք
Ու չե՛նք ունենում ո՛չ մի ասելիք…
Ասելիք չունե՜նք, ունենք լսելի՜ք:
Ուղղակի թախծո՜ւմ ենք,
Ուղղակի տխրո՜ւմ անհարկի,
Ուղղակի լսո՜ւմ ենք,
Ուղղակի խորհո՜ւմ անհոգի:
Ուղղակի արև՜ն է թաքնված լինում,
Ուղղակի ստվե՜րն է լինում մահացած,
Ուղղակի չե՜նք տեսնում է՛ջն այն ակնհայտ,
Որ մի ժամանակ թիկո՜ւնք էր,
Հենա՜կ…
Ու շեշտեր դրած
Վանգա-թռչունի
Մահաբեր կտցի՜ն,
Ուղղակի սպասո՜ւմ ենք
Մեր վերջակետին…
Ս.Ումառ-Հարությունյան