ՌԱԶՄԱԿԱՆ ԽՈՀԵՐ
Հայրենիքը, որպես սիրաշատ մայր` չունի ավելի սիրելի զավակ` քան զինվորը:
Հայրենիքը միշտ էլ արդար, միշտ էլ երախտագետ է նրա հանդեպ, որի փայփայիչ անունը` Զինվոր է, որ բարձր է ամեն տիտղոսից, պաշտոնից, շքանշանից:
Զինվորն ավելին է, քան քաղաքացին, որը իր պարտականություններից ավելի իրավունք է փնտրում:
Որքան անիծյալ է սուրը հարձակվողի` այնքան նվիրական է նա ինքնապաշտպանվողի ձեռքում:
Արդար լինենենք, զորավա՛ր, դու՛, եթե հանճարեղ էլ լինես, դու միայն նախապատրաստում ես հաղթանակը. այն շահում է զինվորը:
Փառքի կատարները բարձրանալու համար կա մի հատիկ սանդուղք, որի առաջին աստիճանը կոչվում է քաջություն, իսկ վերջինը` դարձյա՛լ քաջություն- մահամերժ քաջություն:
Բանակը. նայած ո՞վ է առաջնորդում իրեն, միաժամանակ և՛ կայծքար է, և՛ ամպրոպային ամպ: Առաջինից կարելի է կայծեր հանել, երկրորդից` շանթեր քամել:
Կռվադաշտում նմանվիր առյուծին, որը քնում է բաց աչքերով:
Դիրքեր կան անառիկ կոչվող, որոնցից կախված է ոչ միայն օրվա, այլև հետագա կռիվների ելքը. դիրքեր, որոնց նշանակությունը ոչ միայն ռազմավարական է, այլև` ռազմագիտական: Նման դիրքերի շուրջը և նրանց համար, հանձին մարտիկների, էապես չափում են մահը և մահը ուզում եմ ասել, թե այդտեղ մարտիկների մահապատրաստության աստիճանն է կանխորոշում կռվի ելքը:
Եվ, մահվան գնով էլ հաղթահարվում է դիրքերի «անառիկությունը» :
Չհասկանալ նրան, ով խոսում է Հայաստանի համար ստացած վերքերի լեզվով, նշանակում է ո՛չ հայ, ո՛չ էլ հայրենասեր լինել:
Որո՞նք են լինելու վաղվա Հայաստանի սահմանները:
Անոնք, որ պիտ գծեն հայ զինվորի արիությունն ու հայրենասիրությունը:
ԳԱՐԵԳԻՆ ՆԺԴԵՀ