Գիշերը երազիս հայ ազգին ընդունել էին ՄԱԿ, բայց նիստերի դահլիճի բանալին ՄԱԿ-ի քարտուղար Համարշելդը[i] գրպանը դրած Կոնգո էր գնացել այնտեղի գործերը կարգավորելու, և դուռը մնացել էր փակ:
Է, հայ ազգն, առաջին անգամը լինելով՝ ՄԱԿ պիտի մտներ միջազգային հարցեր լուծելու, կարո՞ղ էր համբերել մինչև գնային Համարշելդից բանալին բերեին և դահլիճի դուռը բանային: Ո՛չ: Ուստի որպես փոքր պետություն ներս մտավ ՄԱԿ-ի պատուհանի նեղլիկ երկաթներից ու սկսեց տեղ գրավել իր բոլոր հատվածներով:
Նրա օրինակին հետևելով՝ մեծ պետություններն էլ աշխատեցին ներս սողալ, բայց չեղավ: Երբ վերջապես բանալին հասավ և դուռը բացվեց, ներս մտնող մեծ պետությունները տեսան, որ հանուր ազգերին հատկացված հարյուր աթոռներն արդեն բռնված էին…
- Ի՞նչ ազգեր են սրանք, - հարցրեց Անգլիան իր աթոռի մոտ կանգնելով:
- Սրանք միևնույն ազգի հարյուր հատվածներն են, - պատասխանեց մեկը:
- Ինչպե՞ս, - զարմացավ Մեծն Բրիտանիան, - սրանք մի նախահորից չե՞ն սերվել:
- Ճիշտ է, որ սրանց նախահայրը եղել է Հայկ Նահապետը, բայց Հայաստանը գտնվելով ազգերի ճանապարհների մեջտեղում, ամեն անցնող ազգ իր ազդեցությունն է թողել նրա բնավորության վրա, այդ պատճառով էլ ինչքան ազգ աշխարհում, այնքան բնավորություն և, հետևաբար, այնքան հայ Հայաստանում:
Պարզ ասած, հայ ազգը ծնված է մի հորից՝ բազմաթիվ մորերից:
- Այս հատվածներից յուրաքանչյուրն ունի՞ իր սեփական անունը:
- Բոլորը: Եվ անխառն: Դրանք են հայ դաշնակ, հայ հնչակ, հայ ռամկավար, հայ համայնավար, հայ կաթոլիկ, հայ բողոքական, հայ լուսավորչական և այլն, որոնք ժառանգորդն են նախնի նույնքան բազմաթիվ հայ նախարարությունների, որոնք են՝ Բագրատունիք, Սյունիք, Մամիկոնյաններ, Արծրունիք, Ռշտունիք, Խոռխոռունիք, Մանավաչյանք, Տայք և այլն:
- Սրանք իրենց օրում բնա՞վ հանդես չեն եկել որպես միաձուլ ազգ:
- Միայն կոտորածների ժամանակ…
Այն ժամանակ Անգլիան մոտեցավ մեկին և հարցրեց.
- Փոքրի՛կ, հատվածիդ անունն ի՞նչ է:
- Դաշնակ:
- Դաշնակ ջան, ել Հնչակի կողքը նստիր, ես իմ աթոռը գրավեմ:
- Ես ավելի լավ շուտ քո կողքը կնստեմ, քան հնչակի: Մեր մեջ կարող է որևէ համաձայնություն լինի, բայց Հնչակների հետ՝ երբե՛ք:
- Այն ժամանակ սխալվեցինք, երբ ձեզ ընդունեցինք ՄԱԿ, ինչու որ ՄԱԿ-ը ազգերի միություն է և ոչ՝ երկվություն:
Վերջը մեծ ազգերը տեսնելով, որ հայ հատվածներն անդրդվելի են իրենց համոզմունքների մեջ, ստիպված ամեն մեկը գոգն առնելով մի հատված, իրենց տեղերը նստեցին: Ու երբ մի հարց քվեարկության էր դրվում, քվեները հաշվելիս յուրաքանչյուր մեծ պետության քվեի վրա մի փոքր քվե էին ավելացնում՝ որպես «նորածնի» ձայն ․․․ Ինչպես առևտրում ասում են՝ այսքան դոլար, այսքան ցենթ:
-----------------------------------
Ի՜նչ խայտառակ երազ…
Լավ էր շուտ արթնացա: Ատոմային այս դարում, եթե մի քիչ էլ քնած մնայի, այս մեր փոքր ազգը երկրագունդը օդ կհաներ:
Մինչև օրս, որ կենդանի ենք մնացել, այդ սովորական զենքով կռվելու հետևանքով է եղել միայն:
1961թ․անտիպ
