Խնդրում ենք սպասել...

Հոդվածներ

ԱՎԱԳ ԵՓՐԵՄՅԱՆ

Armenak Avetisyan
Հեղինակ`
Armenak Avetisyan
18:29, երկուշաբթի, 23 հունվարի, 2017 թ.
ԱՎԱԳ ԵՓՐԵՄՅԱՆ

Բանաստեղծություններ «Երգչախումբը ցրվել է» նոր գրքից

ԲԱՌԵՐԸ


     Gottfried Benn

Աշխարհը փոխեցիր բառերի հետ, ոսկին
     արդեն չկար: Գոհացար մնացյալ արծաթով.
     գաղտնիքի պաղարյուն այդ գետը՝ սոսկ իր՝
     վտարանդի շնչառմամբ՝ ցավերը ներս ծաթող:

Գրեթե չի հոսում. մահեր
     ու քիչ դեռկյանք, իսկ դրսից՝ հայելին սառցակալ
     մի Դեմք է միայն - որին մարդու ածական
     չի կպչում երբեք - մտապահել:

Բառե՞րը. դեռեւս իրենք են՝ երկնային նույնը,
     դրանք շարակցելու շնորհն է, որ հետ են առել,
     եւ ահա - բառերս, ես, աշխարհի ցավ առթող անունը,

ցավերն իրենք էլ՝ կարգված թե տարատարափ -
     պաղ ծփում ենք… որպես աշնան արծաթե մառեր,
     որպես… արարչակա՞ն… նախապարապ…

ԻՄ ԱՇՈՒՆԸ

Աշուն, հիմա արդեն՝ աշուն: Այլեւս՝ աշուն:
     Այսինքն՝ երկինքը՝ երկնավորներին պաշտպանող վահան,
     որ հիշում է մեր արձակած բոլոր նետերը՝ շունչ առ շունչ,
     եւ իր անդնդային սիրով նրանց վարձատրում է բաղձալի մահվամբ:

Իսկ ես դեռ ապրում եմ, բայց արդեն ավելի՛ն հիշելով,
     քաղաքը, որ անտանելի-ատելի սիրո գուղձ է կոկորդում,
     խեղդում է ինձ արդեն ոչ միայն որպես ինձ հետ գիշերող,
     այլեւ խառն ամանակներ է ցերեկներիս վրա ոթում:

Հե՜յ, քաղաքիս՝ ոչ մի Գրքի չապավինած Ծառեր,
     Հե՜յ, ոչ մի Գրքի չապավինած Կրտսեր Լեռ ու Երկու Գետ,
     Հե՜յ, ոչ մի Գրքի չապավինած՝ իմ անդնդե բառեր,
     Հե՜յ, իմ Երեք Գեհ:

Ի՜նչ հուշարձան այլեւս, Երկինք, սիրելիս, ի՜նչ հուշարձան,
     փառակեցիկ աշնան գորովագութ անդունդը
     ինձ էլ է մեղեդիներ հուշում չուշացման,
     եւ սիրով է արտասանում նաեւ ի՛մ անունը…

Ահա եւ՝ հաշտարար աշնան դեռեւս սկսնակ նետաձիգ եմ,
     առաջին անգամն եմ այստեղ, վահանակիր երկնավորներ,
     սիրով ընդունեք այս նետերն էլ, թող կյանքիս հետագիծը
     նրանց մահվամբ էլ երկնավորեմ:

ՇՇՈՒԿՆԵՐԻ ԿԱԹԿԹՕՁ

Երեկ այդ ի՜նչ հրավառություն էր,
     Աստված իմ, շշուկների՝
     անճառ բերաններով լցված,

վերեւում մահվան Լուսին էր դրված,
     ներքեւում՝ կյանքի Օվկիանոս,

ամեն շող մի ալիք էր խոցել,
     ամեն ալիք գերել էր մի շող,

վերից վար ու վարից վեր
     ճաքճքում-փշրվում էր գիշերվա հայելին,

տերը նորից տեր էր, եւ ծառան՝ ծառա,
     եւ խորթություն չկար.
     հարազատ ծիր էր,
     ծոր էր,
     կաթ-կիթ-օձ,
     նրանց հոգում,
     ովքեր արդեն միայն ճանապարհ են,
     եւ նրանց,
     ովքեր մյուս այտն են դեմ արել,
     նրանց էլ,
     ովքեր իրենք են մոտենում սարին,
     եւ դեռ ուրիշներ,
     անթիվ ուրիշներ,
     բոլորը:

Քիչ-քիչ լուսանում էր...
     դու այստեղ ես եկել,
     որ «մեռնել սովորես»,

իսկ երբ լուսանում է՝
     հեռավոր թղթի վրա
     հեռավոր բառեր են,

կյանքը կարող է պատմել մեռնողը միայն,
     այդպես եղել է, եւ մանավանդ՝ այդպես կլինի՛,
     մինչեւ վերջին մեռնողը պատմել սովորի,
     մինչեւ ի՛նքը լինի իրեն պատմողը:

* * *

Ինձ շաղ տալով, ցրելով՝
     արդեն կատար հույզ,
     մթան վրա գրելով՝
     էր խավարասույզ,

ես կմնամ վերջինը՝
     աստղերում խոսած,
     ասես խռոված ջինը -
     հետ՝ երկինք հոսած...

Ով կաք, ձեր կամքն ինքներդ
     ի կատար կածեք.
     ձեզնով ձեր երկինքները
     լցրեք ու հածեք…

Իսկ Նա - անթափանց խավար՝
     ըստ Առաքյալի -
     կընդունի որպես ավար՝
     սպառն անկյալի,

ինձ ամայքում կցրի
     որպես կատար հույզ
     եւ մթան մեջ կգրի.
     Լույս կլինի: Լույս…

ՆԱԽԱԲԱՆ

Մարդիկ ավելի քիչ են,
     Քան տարածությունը,
     Բայց՝ շատ, քան ժամանակը:

Ահա թե ինչու՝ ամեն ինչ դառնում է քաղաք.
     Ինչքան ավելի շատ ես ընդգրկում,
     Այնքան չքանում են դիմագծերդ:

Չքացած դիմագծերով հեշտ է ճչալը.
     Եւ ահա ճչում են փողոցները'
     Տարբեր ուղղություններով,
     Շենքերը' իրենք իրենց մեջ,
     Անդեմ հավատները' ընդդեմ տաճարների,
     Հույսերը' որպես չհերիքող ժամանակ:

Այդուհանդերձ, հիշել,
     Որ բառն ընդամենը կանխազգացում է,
     Հատկապես՝ նախախնամ աշխարհում,
     Իսկ կանխազգացումը բաժանելի չէ,
     Հատկապես՝ մարմնի եւ հոգու,
     Հատկապես՝ պատերազմից առաջ:

Պետք է հաղթել:
     Նույնիսկ' ի վնաս բանաստեղծության:

ՀԻՆ, ՀԻՆ

Բանաստեղծություն իմ, մի՛ աղմկիր,
     Սա երազ է, ձյուն է, մի՛ աղմկիր:

Սոված այստեղ գայլի կաղկանձն անգամ
     Կարկամ քնքշություն է, մի՛ աղմկիր:

Սրան էինք հասու, սեր կարծեցինք նաեւ
     Դավաճանությունը, մի՛ աղմկիր:

Երկնակամարը, տես, կա-կլինի,
     Քանի դեռ դու սյուն ես, մի՛ աղմկիր:

Նույնիսկ եթե արդեն ունկդ է պատռում
     Մահվան վայնասունը, մի՛ աղմկիր:

Չէ՞ որ կյանքը եղավ, եւ դու եղար
     Նրա մի խոր սույլը, մի՛ աղմկիր:

ՉԳՐԵԼՈՒ ԲԱՆ

(նատուրալիզմ)

Առաջին անգամը չէ,
     որ իմ լսածը
     չի հավատում
     գրվածին:

Ճայեկ-որորները՝
     նրանք, որոնց ձայնը ծովում
     ճիչ է թվացել լողորդների ականջին,
     մի տանիքի նստոտած՝ չոր քրքջում են…

Ես չեմ ուզում
     նրանց ձեզ համար հասկանալ,
     իսկ ինձ համար հասկացածս
     ձեզ պատմելու բան չէ:

Այդպես ծովն ու ցամաքն են
     բաժանվում իրարից,

այդպես լավագույն տողերն են
     չգրվում:

Լուսանկարը` «Անդին» -ի

Առաջխաղացնել այս նյութը
Նյութը հրապարակվել է Մամուլի խոսնակի շրջանակներում:
Գրանցվի՛ր և հրապարակի՛ր քո հոդվածները:
Հավանել
1
Չհավանել
0
2346 | 0 | 0
Facebook