ՊԵՏՐՈՍ ԴՈՒՐՅԱՆ
21:34, ուրբաթ, 20 հունվարի, 2017 թ.
ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ՍԻՐԵԼ Բույլ մը նայվածք, փունջ մը ժպիտ՝ Քուրա մը խոսք դյութեց իմ սիրտ: Ես ուզեցի լուռ մենանալ, Սիրել փըթիթք՝ խորշեր թավուտ, Սիրել կայծերն երկնի կապույտ, Առտըվան շաղն, իրիկվան բալ, Ճակատագրիս սև գիծ կարդալ, Խոկալ, սուզիլ, ըզմայլիլ սուտ: Ո՜հ, խուրձ մը վարս, եդեմ մը շունչ՝ Շրջազգեստ մը շրշեց իմ շուրջ: Ես ուզեցի լոկ ու մինակ Սըրտակցիլ ջինջ վըտակին հետ, Հիշատակի չունի նա հետ, Սիրտ մ'որո մինչ սուզիմ հատակ, Գտնեմ զիս հոն տժգույն, հստակ, Գաղտնիք մը ունի-այն՝ անթիվ վետ: Եթեր մը տրոփ սրտի լսեցի, Հծծեց. "Կուզե՞ս սիրտ, ե՛կ ինծի": Ես ուզեցի սիրել զեփյուռ, Որ երկնքեն թռչի բեկբեկ, Նա չը՛ սիրեր խոցել երբեք, Հոգի մ'որո գաղտնիքն է բույր Գիտե շոյել երազներ բյուր, Երկնի բույրն հուշ կածե առ հեք: Ո՜հ, փունջ մը բոց փըսփըսաց ինձ. - "Կուզե՞ս պաշտել հոգի մ'անբիծ": Ես ուզեցի քընարով մի Լոկ սիրել հոս, հոս դալկահար, Պաշտել, գրկել միայն քընար, Սիրող էակ ճանչել զանի, Ըստ իմ քըմաց լարել աղի, Եվ սրտակգիլ սիրողաբար: Նե մոտեցավ հուշիկ, ըսավ. - "Քնարդ է ցուրտ սիրտ, և սերըդ՝ ցավ": Թոթվեց թևերն հոգիս մոլար, Ճանչեց ըզնե՝ գեղ ու կըրակ, Սիրտն անապակ, ինչպես վտակ, Անմեղ, ինչպես սյուք դալկահար- Հավատարիմ, ինչպես քնար, Հրաժեշտ տըվավ կյանքի մենակ: Բույլ մը նայվածք, փունջ մը ժպիտ՝ Քուրա մը խոսք դյութեց իմ սիրտ: ՄՆԱՍ ԲԱՐՅԱՎ Առտու մը դեռ մթնշաղ՝ Կը ծավալեր շող ու շաղ, Ծաղկանց մեջ քեզ տեսա ես, Կը ժըպտեիր լուսնո պես: Աչերդ սիրո ատրուշան, Մատներդ էին գիրգ շուշան, Այտերդ վարդի նոր թերթեր, Նայվածքեդ ծներ նոր եթեր: Սիրտըս թըռավ ոտքիդ տակ, Սիրեցի քեզ, իմս հրեշտակ... Սիրով եղան ձյուն մազեր, Ըսին՝ կյանքը երազ էր: Մինչդեռ դու չես սիրեր զիս, Մ'իշխեր գոնե տկար սրտիս. ՈՒր որ երթամ դեմքդ ինձ հետ՝ Նայվածքդ չէ այդ... մահո՜ւ նետ: Երբ անտառի խորն նըսեմ Կերթամ լալ՝ լուռ մենաճեմ, Դարձյալ հոն կգտնես զիս, Տերևներեն կը խոսիս: Երբ առվակին եզերքը՝ Նըստիմ սփոփել իմ վերքը՝ Դարձյալ դու կը գտնես զիս, Ալյաց մեջեն կը ժպտիս: Երբ լեռները կը փախչիմ՝ Որ չը տեսնեմ քեզ՝ հանգչիմ, Հողմույն մեջեն կը խոսիս, Թե՝ դու բնավ չես սիրեր զիս: Լուսնի լույսով գիշերը Երբ ցողեն իմ աչերը, Դարձյալ դու կը գտնես զիս, Աստղերուն մեջ կը ժըպտիս: Իսկ գերեզման երբ մտնեմ, Քեզ հոն պիտի չը գտնեմ... Մնաս բարյա՜վ... հայուհիս, Անգո՜ւթ, արցունք մ'ալ չունիս: Լճակ Ինչո՞ւ ապշած ես, Լըճա'կ, ՈՒ չեն խայտար քու ալյակք, Միթե հայլվույդ մեջ անձկավ Գեղուհի՞ մը նայեցավ: Եվ կամ միթե կըզմայլի՞ն Ալյակքդ երկնի կապույտին, Եվ այն ամպոց լուսափթիթ, Որք նըմանին փրփուրիդ: Մելամաղձոտ Լըճա'կ իմ, Քեզ հետ ըլլանք մըտերիմ, Սիրեմ քեզի պես ես ալ Գրավիլ, լռել ու խոկալ: Որքան ունիս դու ալի, Ճակատս այնքան խոկ ունի, Որքան ունիս դու փրփուր, Սիրտս այնքան խոց ունի բյուր: Այլ եթե գոգդ ալ թափին Բույլքն աստեղաց երկնքին, Նըմանիլ չե'ս կրնար դուն Հոգվույս` որ է բոց անհո՛ւն: Հոդ աստղերը չեն մեռնիր, Ծաղիկներն հոդ չե'ն թոռմիր, Ամպերը չեն թրջեր հոդ, Երբ խաղաղ եք դու և օդ: Լըճա'կ, դո'ւ ես թագուհիս, Զի թ'հովե մ'ալ խորշոմիս, Դարձյալ խորքիդ մեջ խըռով Զիս կը պահես դողդղալով: Շատերը զիս մերժեցին, "Քնար մ'ունի սոսկ" - ըսին. Մին` "դողդոջ է, գույն չունի" - Մյուսն ալ ըսավ. - "Կը մեռնի՛": Ոչ ոք ըսավ. - "Հե՛ք տղա, Արդյոք ինչո՞ւ կը մըխա, Թերևս ըլլա գեղանի, Թե որ սիրեմ, չը մեռնի": Ոչ ոք ըսավ` - "Սա տըղին Պատռե'նք սիրտը տըրտմագին, Նայինք ինչե՛ր գրված կան..." - Հոն հրդեհ կա, ո'չ մատյան: Հոն կա մոխի՛ր... հիշատա՛կ... Ալյակքդ հուզի՛ն թող, լըճա'կ, Զի քու խորքիդ մեջ անձկավ, Հուսահատ մը նայեցավ... |
Հավանել
2
Չհավանել
0
6702 | 0 | 2 | 0