Դարձյալ թաքթաքուր խորհուրդ եմ անում,
Թե ինչ պահ կտաք ձեր ժամանակին,
Մերկանքներդ բաց ցցված Քանանում`
Չոշ-չոշ եք ասում ծեր ավանակին:
Որ խոտի երկու դեզի արանքում
Ճշգրիտ չգիտի` որ կողմը գնա,
Սակավաբառ էր աղոթքս վանքում,
Ձայն կա, որ պիտի հոգուդ մեջ զնգա:
Թշվառի հարգը թե մարդ չիմացավ,
Թող երեսփոխան նմանին կարգեն,
Մարդ կա, ըստ կարգի թե որ չիրացավ,
Սերնդե-սերունդ պիտի անարգեն:
Վերջին անգամ եմ ասում զայրացած.
-Խաչիկին թողեք տուն դառնա, ախպե՛ր,
Ծանի՛ր հերոսիդ... Թուրքն էլ զարմացած
Թող առերեսվի ցավին աղաբեր:
