Դու այս աշխարհը քարավեժ կառնես,
Որ մեռելներից հարություն առնես,
Քանի տատանում թողել անցյալում,
Ի՞նչ նոր մեռել ես ինձնից ածանցում:
Ես քո փորձին էլ չեմ ապավինում,
Եթե սիրում են, թագով են զինում,
Համաչափ ի՞նչ կար քաոսի բերում,
Հողին փարված ես ինձ մտաբերում:
Խաբրիկ թե՞ գույժ ես ինձանով չափել,
Որ աշխարհ բերել և չես կափկափել,
Միահար մեղքիս հակերը հիշել,
Ի՞նչ գրգիռներ ես անճարիս հուշել:
Արգելանք դրել և չես ուղղորդել,
Թեթևակի ես հույզից հույզ դրդել,
Եվ ես գրել եմ բանաստեղծություն,
Որպես դառնահամ և տտիպ մի թույն: