Մի անգամ Աստված, Ձմեռը (Եթովպիայում ձմեռ է համարվում հունիսից սեպտեմբեր ժամանակահատվածը) և Մահը աշխարհով մեկ թափառաշրջելու մեկնեցին: Մի օր էլ ստիպված եղան գիշերակացի տեղ փնտրել ու թակեցին առաջին իսկ պատահած տան դուռը:
-Տնատե'ր, նե'րս առ` գիշերը տանդ կենանք, - ասաց Աստված:
-Իսկ դու ո՞վ ես:
-Ես Աստվածն եմ:
Տանտերը հենց լսում է Աստծու անունը, անասելի զայրանում է, հետո մի մահակ է վերցնում և ուզում է դրանով Աստծուն խփել:
-Այդ ի~նչ անարդար դատաստաններ ես անում: Անարժանին հարստացնում ես, արժանավորին` աղքատացնում, մեկին անբուժելի հիվանդություն ես տալիս, մյուսին մինչև կյանքի վերջն առողջ ես պահում: Հիմա էլ մարդու կերպարանք ես առել և ուզում ես իմ տա՞նը գիշերել: Երևում է, ունեցվածքիս ես աչք գցել, հետո էլ տո՞ւնս ես ձեռքիցս առնելու: Շուտ հեռացի'ր, քանի գլուխդ չեմ ջարդել ու մեղքի տակ ընկել:
Վշտահար Աստված իր ուղեկիցներին քրթմնջում է.
-Գնա', - ասում է Ձմռանը, - բա'խտդ փորձիր:
Այս անգամ էլ Ձմեռն է թակում նույն դուռն ու ասում է տանտիրոջը:
-Թո'ղ ներս գամ գիշերելու, անմարդաբնակ վայրում գիշերը վախենում եմ, շուրջբոլորը գազաններն են ոռնում ու քամին է սուլում:
-Բայց դու ո՞վ ես:
-Ես Ձմեռն եմ:
-Եվ դու համարձակվում ես ինձանից գիշերակա՞ց խնդրել: Ոմանց չափավոր անձրև ես ուղարկում, իսկ ուրիշների գլխին երկնքից հեղեղ ես թափում: Ցանքսերը կարկտով ոչնչացնում ես, անտառները կայծակներովդ այրում ես, լեռները որոտով ես ցնցում ու քարերի կարկուտ ես թափում մարդկանց և կենդանիների գլխին: Գոնե գիտե՞ս, թե քանի մարդու ես ընչազուրկ դարձրել ու քանիսին ես որբացրել: Հիմա էլ ի՞նձ ես ուզում վնասել: Կորի'ր այստեղից, քանի դեռ համբերությունս չի հատել:
Ամպի պե սևակնած Ձմեռը վերադառնում է իր ուղեկիցների մոտ ու ասում է Մահվանը.
-Հիմա էլ դո'ւ գնա տանտիրոջ հետ լեզու գտնելու: Նա ինձ էլ մերժեց:
-Բայց նա ինձ ուղղակի կսատկացնի, - ասում է Մահը: - Ախր ես նրա ամբողջ ազգուտակին եմ խլել: Հիմա ինչպե՞ս գիշերակաց խնդրեմ:
-Գնա', - ասում է նրան Աստված:
Ձմեռը նույնպես աչքունքով հասկացնում է, որ պետք է գնալ, որպեսզի Աստված չբարկանա: Եվ Մահը ճարահատյալ մոտենում է անհողդողդ ծերունու տանը, դուռը թակում է ու ասում.
-Տնատե'ր, թո'ղ ներս գամ:
-Իսկ դու ո՞վ ես, - հարցնում է տանտերը:
-Ես մահն եմ:
Ծերունին հենց լսում է, թե ով է իր տուն բարեհաճել, դեմքի զայրացկոտ արտահայտությունը ոչ միայն անմիջապես անհետանում է, այլև զվարթություն է գծագրվում: Նա դուռը բացում է, անկոչ հյուրի առջև ծնկի է իջնում ու սիրալիր ձայնով ասում է.
-Ձեզ ամեն ժամ մեծարում ենք ու հիշում և պատրաստ ենք ձեզ մեր տանը հյուրընկալել: Մենք շատ լավ գիտենք, որ դուք եք միակ արդարամիտն ու արդարադատը. և' աղքատին, և' հարուստին, և' մեծին, և' փոքրին` բոլորին նույն արդար դատաստանն եք անում: Թույլ տվեք ձեր գավազանը տան անկյունում դնեմ ու աթոռակ առաջարկեմ: