Արտենիի թիվ 1 միջնակարգ դպրոցում բանաստեղծության ժամ էր: Դասին մասնակցում էին դպրոցի 6 - 8 –րդ դասարանի աշակերտները: Հույզ, համակրանք, հայրենասիրություն, մայրասիրություն, մարդասիրություն, հոգու ճախրանք ...
Աշակերտները ասմունքում էին ոգևորված, բանաստեղծական ելևէջներով թրթռուն արտահայտչականությամբ: Թափանցել թումանյանական պարզ ու համամարդկային ներաշխարհը, քայլել տերյանական ոգեշունչ ու դառնաթախիծ արահետներով, լսել չարենցյան հրացայտ ու բոցեղեն խոսքեր, Իսահակյանի հետ խորհել ու խոսել, Վարուժանի հետ ըմբոստանալ ... հեշտ է ասված:
Ստեղծվել էր հուզիչ միջավայր, ուր թևածում էր իմաստնությունը: Իբրև վերջաբան ավելացնենք .
«Ամենավայրի հովատակներից ստացվում են լավագույն ձիեր, միայն թե ինչպես հարկն է պետք է նրանց դաստիարակել և վարժեցնել»:
Պլուտարքոս