Ձիրքդ տուր գրին՝ կյանքդ երկարի,
Թուխսը լակ ձվից ճուտ չի հանելու,
Օր ու արևդ առանց պայքարի,
Օղակ չկազմած չեն բոլորելու:
Օճորքին ի պահ երազանքներից
Սարանդոստիկի աճառը հյուսիր,
Ջիղ է, թե կտրես, հին քանքարներից
Կրավորական կեցվածք մի ուսիր:
Չեզոք չմնաս վազող ջրերին,
Նրանց մեջ ցավն է նաև հոսելի,
Կամակոր կնոջ բազում դերերին
Եվ նրա շողոմ ու կեղծ խոսքերին:
Քանի դու չասես, ինքն է սեպելու,
Պապանձվելու ես դու էլ քո հերթին,
Աչքդ թե ճպես, մոտիկ հպելու
Արտևանունքդ են սահմանդ վերջին: