Եթե ամեն մարդու մասնավոր իրավունքնա ընտանքի կազմելը, ուրեմն ամեն մարդու նեղ մասնավոր իրավունքնա, թե դաստիրակության ինչ միջոցներա գործածում իրա էրեխու դաստիրակության համար: Տփելը դաստիրակության միջոցներից ընդամենը մեկնա ու սադիզմից տարբերվումա նրանով, որ տփում են ստիպված՝ առանց հոգեկան բավարարավածություն ստանալու, երբ որ սպառվել են էրեխու վրա ազդեցության ոչ ուժային միջոցները:
Նա, ով տփելը էս ձևա հասկանում, գիդի նաև, թե որդե՞ղ, ե՞րբ, ինչի՞ համար ու մինչև ո՞ր տարիքնա պետք տփել: Նման մարդկանց կողմից տփոցը անպայման ուղեկցվումա բացատրություններով, հակառակ դեպքում իրանք գիտակցում են որ տփոցը որպես լրացուցիչ դաստիրակչական մեթոդ՝ չի աշխատում: Քաջ հասկանում են նաև, որ տփելը չպետքա ֆիզիկապես վնաս հասցնի էրեխու առողջությանը ու խոցի պատիվը:
Արևմտյան քաղաքակրթության ներկայացուցիչներից, ասենք՝ անգլիացիները, եթե փոքր վախտվանից իրանց արական սեռի ներկայացուցիչներին բալուավարի ոռին չխփեյին, խստաշունչ դաստիրակություն չհաղորդեյին, հազիվ թե կարանային մեջները ամրապնդեյին կարգապահության ու պատասխանատվության զգացողությունը ու հազիվ թե կարողանային բռի մեջ պահել ու կթել Երկիր մոլորակի կեսից ավելի ժողովուրդներին:
Էրեխու՝ որպես մարդու, որպես անձի ֆիզիկական անձեռնմխելիության իրավունքը բնավ չի տուժի, քանի որ անձը մարդա էն դեպքում, եթե ունի պարտքի ու պատասխանատվության նվազագույն զգացողություն իրա մեջ: Էրեխեն հլը ճանապարհ պտի անցնի, որ էդ հատկանիշները ձեռք բերի, ի ծնե ոչ մեկը էդ հատկանիշներով չի ծնվում. դաստիրակվումա: Ու էդ ճանապարհը անցնելը հեշտ չի, կամային ջանքերա պահանջում, իսկ կամքը դաստիրակությամբա ձևավորվում: Առանց կամքի էլ ՝՝մարդը՝՝ իսկական ՄԱՐԴ չի կարա համարվի:
Հետևաբար, արևմտական - լիբերալները լավ կանեյին, որ քթները չխոթեյին մարդկանց մասնավոր իրավունքի մեջ ու օրենք չխախտեյին: Էդ իրանց գործը չի՝ որոշելու, թե ով ինչ ձևով պետքա ընտրի իրա էրեխու դաստիրակության մեթոդները:
Հեղինակ՝ ՍՏԵՓԱՆ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Շվեդիա, ք. Էնշոփինգ
28.11.2016
